Een term waar ik de laatste tijd niet aan kan ontkomen en een beetje een broertje dood aan heb, is millennial. Met grote regelmaat hoor ik deze term voorbij komen op radio en tv, voornamelijk als het over politiek gaat. Nu wil ik geen leven beginnen als politiek columnist, ik heb er gewoon te weinig verstand van en een gebrek aan standvastige sterke mening, dus houd ik de column ook maar een beetje luchtig. Het is immers al zwaar genoeg om volwassen te zijn. Waar is die tijd toch gebleven dat je zorgeloos steden bouwde met Lego, die je daarna zelf kon afbreken, of dat je soldaatje speelde met je vriendjes die je dood pieuw-pieuwden, om na 5 seconden weer op te staan en opnieuw gepieuw-pieuwd te worden.
Volgens de analyse van de stemresultaten van de afgelopen Amerikaanse Presidentsverkiezing, hebben Amerikaanse millennials massaal gestemd op Hillary Clinton (95%), net als dat de Britse millennials massaal tegen een Brexit hebben gestemd (73%). Dus als de millennials het voor het zeggen hadden, was Amerika veel ruimdenkender en dreef het niet-meer-zo-Verenigd Koninkrijk niet zo ver van Europa af.
Maar hoe kunnen 16-jarigen überhaupt een stem hebben, dacht ik in mijn onschuld. Stemmen kan toch pas vanaf 18 jaar, of is dat alleen in Nederland. Fout dus. Een millennial is niet iemand die geboren is in het huidige millennium, zoals ik dacht, maar is iemand die geboren is tussen 1981 en 2000. Tuurlijk, joh. Blijkbaar heb ik het afgelopen millennium onder een steen gelegen, maar ik kende het fenomeen niet. Ik moest het zelfs even navragen bij mijn persoonlijke lid van generatie Y, Yfke. Een millennial is dus iemand tussen de 16 en 35 jaar: de jeugd van tegenwoordig, de wereldleiders van over niet al te lange tijd, hoop in bange dagen. Of zoals de oudere generaties zeggen: moeten we daar de oorlog mee winnen, #kansloos.
Als mijn zoon, geboren in 1997, een millennial genoemd mag worden en ik niet, voel ik toch een generatiekloof. Op zich logisch, maar toch. En dan blijkt er zelfs een generatiekloof binnen de relatie te zijn. Ik ben geboren in 1973 dus behoor tot generatie X, wat dat ook mag inhouden. Dan hebben we het nog niet gehad over de babyboomers, de generatie die met het juk van de tweede wereldoorlog is opgegroeid.Zijn we eigenlijk niet allemaal millennials, we hebben toch allemaal minstens in een millennium geleefd, sommige zelfs 2. Waar slaat dit op? Of is dat juist het teken dat ik er niets van snap?De millennial dus. Het schijnt lui te zijn, op zichzelf gericht, goed met techniek, niet baanvast en idealistisch. Dus de millennial wil graag iets doen voor de maatschappij, maar niet te lang en het liefst zonder al te veel moeite, omdat het ten koste gaat van de tijd die ze door kunnen brengen op internet om te vertellen dat ze zo goed maatschappelijk bezig zijn, zodat ze weer eventjes in het middelpunt van de belangstelling staan. Ik herken het wel.
Het feit dat Donald J. Trump straks op zijn gouden Games of troon komt te zitten en Engeland op drift is geraakt, is de schuld van de millennials, je moet toch een zondebok aanwijzen en vooral niet naar de echte problemen kijken. Niet omdat ze massaal anders stemden dan generatie X en de babyboomers, maar voornamelijk omdat ze massaal afwezig waren bij de stemlokalen. Als en hadden ze maar, dan zou de wereld er heel anders uitzien. Maar ja, het zijn luie wezens, zie die maar eens te overtuigen hun mobieltje even te laten rusten om met een potlood (gast!) een vakje in te kleuren, bij de juiste naam. Vetmoeilijk, man.De kloof, of eigenlijk grand canyon, tussen de generaties, is zo groot geworden dat de gevestigde wanorde de jeugd niet kan bereiken, laat staan begrijpen. De wankele hangbrug tussen de generaties hangt steeds dieper in de afgrond, terwijl men hard op zoek is naar een degelijke bruggenbouwer.
Maar waren wij eigenlijk zoveel beter toen wij nog golden als de belofte voor de huidige tijd? Wij schopten ook overal tegenaan, zonder echt wat te doen, we heten niet voor niets generatie Nix. Wij stonden ook ver van degenen die de oorlog nog echt hadden meegemaakt en over onze hoofden het land regeerden.Hoe kunnen we de millennials naar de stembus krijgen, hoe zorgen we ervoor dat ze zich van zichzelf losweken en meer betrokken raken bij de maatschappij, zonder ons tot de schreeuwerige toon van de millennials te verlagen?
Hoe krijg je een millennial zover te stemmen op iemand die twee generaties ouder is en jouw problemen niet serieus neemt of niet wil begrijpt en jouw generatie zelfs kleineert, in de hoek schuift?Moeten we alles moderner maken; geen rood potlood meer, maar stemmen via je telefoon, ministersvergaderingen bijwonen via Skype?Wat dacht je er van om gewoon eens te luisteren naar elkaar, elkaars problemen serieus te nemen, stoppen met elkaar te kleineren, uit te sluiten vanwege ras, kleur, geloof of geaardheid.Zolang men niet constructief naar elkaars behoeftes en problemen kijkt, zal de hangbrug nog verder afbrokkelen. Als er iets te leren valt van de afgelopen Amerikaanse verkiezingen, is dat de, voornamelijk, blanke niet voorbij hun eigen arrogantie kan kijken.
