Het kerstdiner – Sweek

Er is al dagen niet naar me omgekeken. De schuur biedt wel bescherming tegen de gure wind, maar weinig tegen de vrieskou. De dunne quilt helpt amper en ik verga van de honger.
De ruimte in de schuur werd met de week krapper, mijn slaapplek raakte steeds verder ingesloten door de vele kerstcadeaus. Voor papa, voor mama, voor Mark, maar geen cadeau voor mij.
De afgelopen weken ging de deur steeds vaker van het slot en kreeg ik hoop weg te kunnen glippen, maar wanneer er weer een doos binnen was gezet, ging de deur weer snel dicht. Soms lieten ze wat eten achter, maar net zo vaak niet. Nu was het al een paar dagen stil.
Ze zullen me toch niet vergeten zijn?
Ik kijk door het raam naar buiten en zie mijn ouders en mijn broertje aan tafel zitten, het is kerstavond!
Lodewijk loopt in de tuin en worstelt zich door de sneeuw.

Onder het woonkamerraam schudt de zwarte kater met zijn kont en springt omhoog. Met moeite vindt hij zijn balans op de smalle vensterbank. Hij drukt zijn neus tegen het raam, de condens bevriest bijna gelijk op het raam, en hij zet het op een jammeren. Eerst zachtjes, maar steeds een beetje harder, tot hij overgaat op een diepe klaagzang. Ze negeren hem, net als mijn geschreeuw en gebonk.
Papa staat op van de tafel en loopt naar het raam. Lodewijk springt van de vensterbank in de sneeuw en wacht tot het raam wordt geopend.
‘Scheer je weg!’ Hij weet nog net de oliebol te ontwijken die met hoge snelheid op hem afkomt. Snel zoekt hij een veilige plek in de heg naast de schuur.

Mijn keel voelt schraal van het schreeuwen en bloed zit aan mijn handen van het slaan op de deur. Ze negeren me of ze horen me niet boven de kerstliedjes die klinken vanuit de woonkamer.
De keukendeur zwaait open en komt met een knal tot stilstand tegen de schutting. ‘Geef jij dat kreng dan te eten,’ hoor ik mama schreeuwen.
Het geluid van krakend sneeuw valt bijna weg door het gegil dat mijn broertje zingen noemt.
De bergingsdeur wordt van de sloten gehaald en vliegt open.
‘Hier, jij ook een vrolijk kerstfeest.’ Een bord met eten valt voor me op de grond, gevolgd door een kom met water. Papa pakt een doos van de stapel en loopt achterwaarts naar buiten, ik zie de angst in zijn ogen wanneer hij mij aankijkt. Lodewijk schiet vanonder de heg tevoorschijn, achter de voeten van papa die zijn balans verliest en achterover met zijn hoofd op het tegelpad valt. Mijn broertjes Playstation ligt naast de opengesprongen schedel van papa in de rood kleurende sneeuw.
In de woonkamer zingt mijn broertje zijn laatste Sneeuwklokje, Tingelingeling.

Lodewijk springt op schoot en slaat ongeduldig met zijn staart in mijn gezicht. Ik leg de controller van de Playstation op de salontafel en loop met hem mee naar zijn voederbak.
‘Hier, jongen. Van papa, mama en Mark. Je kerstdiner.’

 

Leuk verhaal: ga dan naar Sweek en like mijn verhaal of laat een bericht achter. Dankjewel.

Loading