Tag archieven: blog

Stilstaan is zo 2015

Ik kan niet tegen verandering. Uitroepteken.

Ik ben dol op vaste patronen, waarbinnen ik kan werken en leven. Noem het dwangmatig gedrag, maar ik voel me het prettigst als alles hetzelfde blijft en er helemaal niets verandert, voor altijd en altijd. Ik werk bijvoorbeeld al meer 22 jaar bij dezelfde werkgever, sterker nog dit is nog steeds mijn eerste echte baan, afgezien van wat weekendbanen en vakantiewerk. Al meer dan 22 jaar dezelfde baan, dezelfde werkzaamheden, hetzelfde gebouw, dezelfde flauwe grapjes. Aangezien ons bedrijf geen detacheringsbureau is, is de grootste verandering wanneer ik van werkplek verander binnen kantoor, maar aangezien wij geen flexplekken hebben is zelfs de plek in kantoor een zekerheid. Mijn bureau, mijn plekje.

Je kunt het ook gemakzucht noemen; lekker blijven zitten waar je op je gemak bent, of ieder geval in een omgeving blijven die je goed kent, hoe toxisch deze ook kan zijn. Schijnzekerheid is ook zekerheid.

Net als stoppen met roken, is veranderen van baan een flinke uitdaging: stel dat ik verander van baan, moet ik weer opnieuw beginnen, nieuwe omgeving, nieuwe collega’s, nieuwe fietsroute, jezelf weer bewijzen. Wat als blijkt dat ik eigenlijk heel slecht ben in wat ik doe, maar dat nooit aan het licht kwam. Wat nu als ik faal. Nee hoor, laat mij maar lekker zitten.

Uiteindelijk is stoppen met roken natuurlijk het beste voor je gezondheid, veranderen van omgeving misschien ook wel.

Het enige dat er wel veranderd is, is de route naar kantoor. Ik ben in 22 jaar al 6 keer veranderd van woonadres. En als je niet van verandering houdt, is dat dus best overweldigend. Verhuis dan niet, zou je zeggen. Blijf zitten waar je zit, zeker als je niet van verandering houdt. Dezelfde buren, dezelfde weg naar werk, lekker veilig. Maar schijnbaar is verhuizen een hobby geworden, een nogal dure hobby. En nu is verhuizing nummer 7 aanstaande. Blijkbaar is verandering dus niet zo moeilijk als ik mezelf wil doen laten geloven.

Op het ogenblik gebeurt er nogal veel in mijn leven. Veranderingen die de dagelijkse zekerheden volledig overboord gooien: voor het eerst een koophuis, verhuizen en onverwachts buiten mijn vertrouwde werkomgeving gezet worden bij een opdrachtgever. Ondanks dat wij dus geen detacheringsbureau zijn, is dit al de tweede keer in 10 jaar tijd dat ik voor een tijdje mijn talent *kuchkuch* kan tonen aan nieuwe gezichten, mensen die nog onder de indruk raken van wat ik doe.

Een vreemde omgeving, vreemde gezichten en andere gewoontes. Bij de vraag of ik een tijdje extern wilde werken, was mijn eerste reactie ‘Neeeeee, ik moet al wennen aan het idee van een nieuw huis, niet ook nog een andere werkplek, doe het niet’. Mijn mond vertaalde dit zonder aarzelen in een ‘Ja’. Vreemd hoe je gedachte soms andere woorden vormt dan je uitspreekt.

Mijn instinctieve reactie is die van vluchten, verandering is slecht, eng. Ik blijf liever in mijn comfortzone, laat me met rust. Maar aangezien ik geen eigen wil heb, zit ik nu dus in een vreemd kantoor. En wat blijkt, ik vind het nog leuk ook. De buitenwereld is zo eng nog niet. Ik ben gelijk opgenomen in de groep, wordt als gelijke behandeld en mijn inzet wordt gewaardeerd en wordt zelfs uitgesproken. Niet dat ik dagelijks een schouderklopje wil, maar een blijk van waardering is wel zo fijn. Na 22 jaar op dezelfde plek is daar soms wel gebrek aan, je hoort bij het meubilair. Je bent een zekerheid geworden, en zekerheid is de fundatie voor iemand onderwaarderen en voor lief nemen.

Stil blijven zitten in je vertrouwde omgeving lijkt op zich een wijs besluit. Doen wat je altijd al doet levert misschien de meeste rust in je hoofd op, maar wanneer je stopt met je jezelf uit te dagen, buiten je comfortzone te komen, ben je dan wel gelukkig, zeker als de waardering achterblijft met de inspanning die je levert. Blijf je werk doen dat elke dag hetzelfde doen, schrijf je verhalen die je moeiteloos uit je mouwen schudt of schrijf je een keer een verhaal over iets dat je totaal niet ligt en blijk je dat zelfs leuk te vinden.

Jezelf uitdagen is dan best spannend en eng, het levert je wel zoveel nieuwe inzichten op. Zelfs als je een keer onderuit gaat. Dan heb je dat ook weer geleerd van jezelf. Stilstaan is zo 2015.

Uit je comfortzone komen, helemaal zo gek nog niet. Dat zou ik vaker moeten doen.

Loading

Millenials

Een term waar ik de laatste tijd niet aan kan ontkomen en een beetje een broertje dood aan heb, is millennial. Met grote regelmaat hoor ik deze term voorbij komen op radio en tv, voornamelijk als het over politiek gaat. Nu wil ik geen leven beginnen als politiek columnist, ik heb er gewoon te weinig verstand van en een gebrek aan standvastige sterke mening, dus houd ik de column ook maar een beetje luchtig. Het is immers al zwaar genoeg om volwassen te zijn. Waar is die tijd toch gebleven dat je zorgeloos steden bouwde met Lego, die je daarna zelf kon afbreken, of dat je soldaatje speelde met je vriendjes die je dood pieuw-pieuwden, om na 5 seconden weer op te staan en opnieuw gepieuw-pieuwd te worden.

Lees verder Millenials

Loading

You shall not pass (word)! (oh, wat slecht)

Afgelopen week had ik een probleem. Een groot probleem. Ik kwam mijn laptop niet meer in. Gecrasht? Kapot? Nee, wachtwoord niet goed. Toegang geweigerd. Wat de Freggel? Hoezo, toegang geweigerd, het is mijn laptop. Na een aantal verwoede pogingen tot het invoeren van de juiste letter-, cijfer- en speciale leestekencombinatie kwam ik geen steek verder: uw wachtwoord is niet correct. Argh! Ik zou toch zweren dat mijn wachtwoord, mijn wachtwoord was. Hoezo, uw wachtwoord is niet correct, heeft een ander dan wel mijn correcte wachtwoord? Ik weet verdorie mijn eigen wachtwoord toch nog wel?
Lees verder You shall not pass (word)! (oh, wat slecht)

Loading

Jaarringen

Afgelopen woensdag, 21 september, voelde ik weer een jaarring groeien in mijn buik, de broekriem mag weer een gaatje opschuiven. De 43e jaarring heeft zich onlosmakelijk met mij verbonden. Ik kan er niet aan ontsnappen, het gebeurt me gewoon, zolang ik door blijf ademen natuurlijk, dat is wel een voorwaarde. Nu de zomer dan toch echt voorbij is, ik blijf een optimist, is zo’n extra jaarring wel lekker tegen de kou – wat extra warmte tijdens de gure herfstdagen. In de donkere jaren dacht ik nog: zelfs moeder natuur begon te huilen toen ik geboren werd. Tegenwoordig kijk ik er iets minder neerslachtig tegenaan en kijk ik uit naar het veranderen van het seizoen. Met mij de zondvloed: weg met die hitte. Regen, wind, vallende bladeren, treinvertragingen, herfststormen. Heerlijk. Bomen die hun bladerdek in de meest prachtige kleuren tonen: goudgeel, rood en bruine bladeren die zich met hun laatste kracht vasthouden aan de zwiepende takken voordat ook zij tot compost vergaan. Heimwee naar de gouden bossen van Noorwegen. Herfst, een prachtig jaargetijde.

Lees verder Jaarringen

Loading

Hoeveel van jezelf kun je in een column stoppen?

Degenen die mij kennen weten als ik eenmaal ga zitten en begin te praten, ik zonder schroom mijn hele hebben en houwen op tafel leg aan iedereen die het wil horen. Achteraf beschouwd niet altijd slim, maar op dat moment denk ik niet na over de schade die zo´n gesprek kan aanrichten. Natuurlijk vertel ik niet alles aan zomaar iedereen die voorbij loopt op straat – hoewel het misschien wel makkelijker leeft als je andere mensen echt zou kennen. Maar de mensen die ik al wat langer ken en vertrouw of tijdens intakegesprekken voor medische hulp – waar nu eenmaal van je verwacht wordt je open te stellen – weten dat ik zo ben. Men blijft er verbaasd over wat ik allemaal te vertellen heb en ik vertel het alsof het algemene kennis is. Ik heb ook genoeg meegemaakt om over te kunnen vertellen. We hebben allemaal persoonlijk drama genoeg.
Of een column de juiste plaats is om hierover te discussiëren, leidt soms tot een innerlijk debat en tot wat goed overleg met anderen die er neutraal tegenaan kunnen kijken – ik ben in het gelukkige bezit van diverse ‘voices of reason’: zul je dit wel, weet je zeker dat je… Hoewel de intenties goed zijn, ik genoeg te delen heb en soms stiekem al teveel van mezelf in de column stop – ik zeg stiekem, ik bedoel expres, won deze week het innerlijk debat het van de goede intenties.

Lees verder Hoeveel van jezelf kun je in een column stoppen?

Loading

Clowns

Als ik ergens de kriebels van krijg, dan is het wel van clowns en niet op de goede manier. Niet van die suffe circusclowns als Bassie, Pipo of Popov, daar wordt hun eigen moeder niet eens bang van, maar van die angstaanjagende clowns. Die clowns die je laten sidderen, waarvan je stilletjes in een hoekje gaat zitten, waarvan je spontaan op je geloof springt om te kunnen bidden dat hij je niet gezien heeft. Van die grapjassen die geschminkt over straat lopen, met een hakbijl in de hand en vervolgens urenlang op de hoek van de straat staan en elke bestuurder nastaren, niet grappig. Van die clowns die je de stuipen op het lijf jagen als je nietsvermoedend onder valse voorwendselen een dagje Walibi doet en je blijkt belandt te zijn in de Fright Night. Echt serieus, ik heb het al niet op achtbanen, laat staan achtbanen en clowns in één park.
Sowieso heeft een eenzame clown, wandelend met een hakbijl in de hand door een winkelstraat wel iets lugubers. Is het gewoon iemand die net terugkomt van de Hornbach en gaat klussen op zijn manier, probeert hij voor zijn act een knoop door te hakken, is hij op zoek naar zijn circus of moet je je zorgen maken dat de hakbijl bedoeld is voor andere doeleinden.

Afbeelding 1

Lees verder Clowns

Loading

Heidag

Afgelopen week had onze regering een heidag. Als bouwkundige dacht ik direct aan een dag palen de grond in heien; aangezien het Binnenhof verbouwd gaat worden, dacht ik dat ons kabinet de mouwen had opgestroopt en de bouwhelm had opgezet om tijdens het zomerreces de boel eens flink te verbouwen of om alvast wat opstandige ministers in te metselen of mee te storten. Het zou niet de eerste keer zijn in Den Haag dat er in een fundering wat wapening wordt vervangen door een overbodig geraakt lichaam of dat er iemand in een muur wordt gemetseld.
bron: ad.nl

Loading

Schier genieten

Terwijl de regen de toeristen van het eiland spoelt, maak ik mijn zoveelste ochtendwandeling tijdens ons weekje Schiermonnikoog. Wat is het toch heerlijk om elke ochtend, voor het kraaien der hanen, even mijn gedachten te laten wegwaaien door de aflatende wind die het eiland de hele week al in gijzeling houdt. Een moment van bezinning, reflectie of gewoon gedachteloos voor me uit staren – fijn om af en toe even nergens aan te hoeven denken.

Lees verder Schier genieten

Loading

D.I.V.A. Syndroom

Al een aantal jaren lijd ik aan een, tot nog toe, ongeneeslijke aandoening. De eerste herinnering dat dit mijn leven beïnvloedde moet in mijn tienerjaren geweest zijn: klasgenoten wezen op mijn toestand en deden dit veelvuldig, wat de nodige pesterijen opleverde. Sindsdien is er geen verbetering opgetreden in de symptomen. Niet alleen is het vervelend en beperkend voor mijzelf, vooral mijn omgeving gaat gebukt onder mijn aandoening, hoe vervelend ik het ook vind en hoe ik mijn best doe om zo min mogelijk overlast te bezorgen. Veelal word ik er door anderen aan herinnerd dat er toch met een bepaald vooroordeel naar mij gekeken wordt, je zou het bijna discriminatie kunnen noemen.

Loading

Meester Lex

Door mijn doordeweekse (en soms ook weekend) baan als bouwkundig tekenaar, waar ik mijn geld verdien met het tekenen van huizen en af en toe wat glijbanen, de voorbereidingen van de verhuizing in december – ik ben graag heel goed voorbereid- en mijn nachtbaan waarbij ik incognito de misdaad bestrijd, is het schrijven en lezen op een laag pitje komen te staan. Soms verg je teveel van jezelf door steeds overal maar ja op te zeggen. Het advies ‘vergeet niet te leven’ is soms snel vergeten.
Lees verder Meester Lex

Loading