Tag archieven: verhaal

Aftasten

‘Welkom, dames en heren. Vandaag is het dan eindelijk zover, de grote finale. De zaal is afgeladen, er is geen enkele lege plek te zien. De spanning is met een mes te snijden. De twee kemphanen treffen hun laatste voorbereidingen. De kampioen van vorig jaar zit met zijn ogen dicht geconcentreerd op zijn kruk, terwijl zijn coach op hem inpraat. De uitdager in de andere hoek springt op en neer en probeert de huidige kampioen van zijn stuk te brengen, maar de routinier trapt daar niet in. De psychologische oorlogsvoering laat hem ongemoeid, wat op zich weer een uitstekende psychologische verdediging is dat duidelijk effect heeft op de uitdager. Hij lijkt behoorlijk van zijn stuk gebracht.’

Lees verder Aftasten

Loading

Schrijfwedstrijd Enge verhalen

De schrijfwedstrijd van Heel Nederland Schrijft is voorbij. 158 enge verhalen werden ingezonden, waaronder mijn verhaal Verlichting.

Helaas viel ik niet in de prijzen, maar ben ik wel supertrots op dit kleine verhaaltje.

Alle inzendingen zijn gebundeld in de Enge verhalen bundel van Apples & Oranges

Mijn verhaaltje kun je ook hier lezen.

De bundel kun je hier bestellen.

Falco en de gestolen Stympha’s – Recensie

Titel: Falco en de gestolen Stympha’s
Auteur: Nienke Pool
Uitgever: Godijn Publishing
Uitgebracht: september 2016
412 pagina’s
ISBN 978-94-92115-18-8

De auteur
Nienke Pool is een geboren Drentse. Ze studeert tot tweemaal toe geschiedenis en begint drie jaar geleden met het schrijven van korte verhalen, die in verschillende jaarboeken, verhalenbundels en literaire magazines in België, VS en in Polen te lezen zijn. Haar verhaal over het Oude Egypte, ‘En met de regen kwam de wind’, wordt in 2015 een Vlaams Filmpje en is daarmee op alle basisscholen in Vlaanderen te lezen. Onlangs zet ze haar eindscriptie over de Martelaressen van de Vroegchristelijke kerk om in Fantastisch proza.
Daarnaast verzint ze een fantasywereld rond de Stympha’s; moordzuchtige mythologische vogels die het opnemen tegen de afstammelingen van Heracles. Dit bloeddorstige volkje noemt zichzelf de Alkeiden en blijkt een geduchte tegenstander. Dit YA-boek zag 22 september het daglicht als een van de boeken van project Boek10!. (bron:Godijn Publishing)

Het verhaal
In het land van Concordia heeft een Melt Down plaatsgevonden. Met name de hoofdstad is verwoest. De Alkeiden die daar wonen besluiten het hel land door te reizen en van iedere provincie iets mee te nemen, waardoor ze hun stad sneller op kunnen bouwen. In de Noordelijke IJsvlaktes halen ze vers water en vis en uit het Zonnige Zuiden stelen ze de paarden om als lastdieren te werken. In het Oosten, waar Falco woont, komt de president samen met een heel leger Alkeiden olie halen. Om te zorgen dat het land niet in opstand komt, nemen ze uit iedere provincie iets kostbaars mee. Uit het Oosten zijn dat de Stympha’s. Falco reist de president achterna en zo begint het avontuur. (bron:Nienke Pool)

Omslag
Een kleurrijke cover met twee agressief uitziende vogels, klaar voor de aanval.

Wat ik er van vond
Falco en de gestolen Stympha’s is een Young Adult, waarin een eeuwenoude saga, rijke fantasie en zelfs Bijbelse invloeden op een geweldig creatieve manier samengesmolten.

Het verhaal vertelt ons over Falco komt en zijn beste vriend Tycho. Wanneer hun land onder valse voorwendselen wordt ontvreemd van hun dierbaarste bezit, de Stympha’s, ziet Falco geen andere optie dan in verzet te komen. Samen met zijn vrienden springt hij, zoals gewoonlijk, zonder er al teveel over na te denken in het diepe. Hiermee zet hij zijn relatie met zijn vrienden en zijn familie op het spel.

‘Groot word je alleen naast je vrienden, niet door je van ze te ontdoen als de vriendschap je even niet uitkomt.’

De schrijfster heeft een zeer geloofwaardige wereld gecreëerd, waarin je wordt opgezogen zodra je begint te lezen. Een heerlijke schrijfstijl en bijpassende vertelwijze sluit naadloos aan bij deze wereld, waardoor je bijna geen moment twijfelt over de gemaakte werkelijkheid. De fantasierijke wereld prikkelt de lezer om verder te lezen en daagt de lezer uit met een open geest te accepteren wat je leest, en met succes.

‘De overwinning van vandaag, leidt naar de wraak van morgen.’

De schrijfster probeert geregeld de jeugdige lezer aan te spreken, met rake zinnen die je aan het denken zetten, die ook als minder jeugdige lezer herkenbaar zijn.

‘Zolang je zelf in veiligheid bent, maakt het niet uit of de wereld verzuipt.’

Het plot komt voor mij gedeeltelijk als een verrassing, en komt op mij over als iets dat niet helemaal in deze wereld past, maar doet weinig afbreuk aan het leesplezier.
Falco en de gestolen Stympha’s is een heerlijk boek om te lezen en verdient zeker de aandacht die het krijgt. Aanbevolen voor iedereen die van het genre Fantasy en Young Adult houdt.

Omslag: 3
Plot: 3,5
Leesplezier: 4
Spanning: 4
Schrijfstijl: 5
Conclusie: 4 sterren

Loading

Recept van eigen deeg

De afzuigkap ratelt alsof het elk moment uit elkaar kan vallen. Aangevuld met het geluid van de gaspitten die onder de pannen bijna allemaal voluit staan, is het een kabaal in de keuken. De glazen deksel op de wok is beslagen, een dunne sliert stoom ontsnapt via het ontluchtingsgaatje. Ik haal de deksel van de pan om met de kunststof spatel het knetterende vlees te verspreiden en zet het vuur lager. De klompjes vlees sudderen verder in hun eigen vleesnat. Zal ik nog wat peper en zout toevoegen? Hoe eet je dit eigenlijk en waar zal dit naar smaken, vast naar kip. Wijn. Wijn is altijd een goed idee.
Met de spatel verdeel ik de bruinrode massa over de bodem van de wok. Ik overgiet het vlees als een volleerd chef-kok met een paar scheuten rode wijn. Het rode vocht baant zich een weg door de geultjes naar de bodem en zorgt ervoor dat het vlees in een bruinrode plas ligt. Snel plaats ik de deksel terug op de wok en neem een flinke slok van de overgebleven wijn, een geopende fles moet nu eenmaal leeg.

Het vlees heb ik 2 dagen geleden uit de vriezer gehaald om te ontdooien. 3 weken in de vriezer leek me wel voldoende, maar wat weet ik ervan, het is niet alsof ik dit vaker gedaan heb. Doordat ik de homp vlees door de vleesmolen heb gehaald, lijkt het net echt. Toen de donor er nog gebruik van maakte dacht hij er heel anders over.
Wat moest ik anders, ik kon dit toch niet ongestraft laten? De brutaliteit van zo’n ventje. Het moest maar eens over zijn met die grote mond. Mij tegenspreken, het lef.

Op het kleinste pitje staat een pannetje met rode saus zachtjes te pruttelen. Het recept heb ik op internet opgezocht. Een Duitse en Amerikaanse ervaringsdeskundige zeggen beiden dat dit een goede smaakversterker moet zijn. Op een derde pit staat al zeven minuten de pasta gaar te koken. Het kokende water is al bijna geheel verdampt, nog twee minuten en dan is alles gereed.
Na nog een slok rode wijn giet ik de pasta af, meng het met het lichtbruin gebakken vlees en bak het geheel nog een beetje aan.
Ik vul de diepe borden met pasta en overgiet het met de rode saus, voor de zekerheid strooi ik er een heel klein beetje geraspte kaas. Net niet genoeg naar haar smaak. Een schaaltje met geraspte kaas zet ik op tafel. Ik vul de glazen die op tafel staan met rode wijn die ik eerder al had geopend om te laten ademen. Je kunt geen wijn genoeg hebben, zeker nu niet. Ik maak het geheel af door de drie kaarsen aan te steken die in de kandelaar staan op het midden van de tafel.
Zal ze het verschil proeven?

‘Proost, lieverd. Op 15 jaar sinds onze eerste ontmoeting,’ zeg ik en ik hef het glas.
‘Proost,’ antwoord ze en we laten de glazen klinken.
Ze strooit wat geraspte kaas over de pasta en mengt alles door elkaar, wat ken ik haar toch goed.
‘Heerlijk. Verfrissend met dat vlees erdoor, weer eens wat anders.’ Een sliert gesmolten kaas hangt aan haar kin terwijl ze me verliefd aankijkt. Nog steeds zoveel liefde, zelfs na 15 jaar.
‘Ja, hé.’ Ik probeer zo gewoon mogelijk een hap te nemen. Smaakt prima.
‘Waar is je kind? Zou hij niet komen dit weekend, het is toch alweer vier weken geleden?’
‘Nee, die komt niet. Die heeft straf.’

Loading

Ochtendgebrabbel

Het schijnt goed voor je ontwikkeling als schrijver te zijn: ´s morgens een half uur tot een uurtje te schrijven. Ongegeneerd je gedachten laten vloeien uit je vingers, schrijfmeters maken. Vroeg in de ochtend zijn je gedachten nog het verst, onaangetast door invloeden van je omgeving; nog geen manlief, vrouwlief of kinderen die je ´lastig vallen´ met de dagelijkse beslommeringen. Nog geen televisie of ochtendkrant die je blik op de wereld beïnvloeden of je gedachten verontreinigen.

Na een paar weken ochtendschrijven lijkt al het gebrabbel misschien wel op elkaar, maar leer je jezelf steeds beter kennen als mens en als schrijver. Je komt erachter dat je wel erg loopt te zeuren over de kleine dingen in het leven of dat een specifiek onderwerp wel heel vaak voorbij komt. Schaam je er niet voor je eigen gebreken te benoemen, leg ze onder de loep, overdrijf lekker. Maak er geen proza van, schrijf gewoon zonder na te denken over komma’s, stijl of dat het überhaupt klopt wat je schrijft. Een moeilijke oefening voor de mooischrijvers.

Schrijf in stilte, laat je niet afleiden door invloeden van buitenaf. Dat is ieder geval het advies. Maar ik kan eigenlijk niet zo goed tegen stilte, ik word daar heel zenuwachtig en onrustig van. Complete stilte leidt mij af. Ik kan ook niet werken in stilte, ik moet altijd een achtergrondgeluid hebben. Voor mij is dat vaak rockmuziek; stevige gitaren, een lekkere drumsolo, een schreeuwende zanger of zangeres, of soms lekker Gayradio opzetten voor een paar uurtjes dansmuziek. Heel vroeger maakte ik huiswerk begeleidt door klassieke muziek van Bach en Mozart terwijl ik 1 en 1 probeerde op te tellen. Ik weet niet of ik nu nog de rust in mij heb om dit te kunnen. Wel vind ik het heerlijk om met de muziek van Enya of Loreena McKennitt te werken, voor een uurtje of twee, staafje wierook aan en ontspannen maar, daarna toch weer even een uurtje snoeiharde gitaren natuurlijk of de lekkere stem van Josh Homme.

Wanneer in de ochtend moet je dan schrijven? Zodra je wakker bent? Wanneer ben je wakker genoeg om zeker een half uur achter elkaar te schrijven, niet noodzakelijkerwijs samenhangend, maar toch enigszins bewust van wat je schrijft. Voor mij begint de ochtend meestal al om half vier in de nacht. Niet omdat ik een ouderdomskwaal heb, maar gewoon omdat ik een verrot slaappatroon heb; een symptoom van chronische vermoeidheid, kapot zijn maar niet kunnen slapen. Onze Abby helpt daarbij ook niet. Het leefpatroon van onze kat houdt in dat half vier in de nacht tijd is om buiten in onze tuin de behoefte te doen, tuurlijk joh, waarom heb je anders een kattenbak?. Daarom zit er dus om half vier een kat op me te miauwen tot ik wakker word. Vervolgens heb ik tot zes uur een bijbaan als menselijk kattenluik *plaats hier het geluid van een zweep*.

Sommigen van ons hebben eerst een paar potten koffie nodig om goed te kunnen functioneren (ik noem geen namen), anderen zoals ik zijn wakker en gaan. Van kinds af aan werd er voor gezorgd dat op tijd opstaan nooit een probleem zou zijn; de wekker gezet om zeven uur, om vijf voor zeven stond mijn moeder al op de deur te kloppen: ‘Het is bijna zeven uur, de wekker gaat zo, opstaan!’ Dit is helaas blijven hangen in mijn systeem; zet ik de wekker om zeven uur, ben ik om zes uur al wakker om zeker te weten dat ik om een minuut voor zeven uur de wekker uit kan zetten. Zucht.

Schrijven zodra je wakker is dus een rekbaar begrip. Je kunt ook even wachten tot je bij je positieven bent, douchen, ontbijtje erbij en wachten tot je gedachten op gang zijn gekomen. De kans dat er dan een kind of partner meekijkt waardoor wat op papier eindigt niet meer je eerste gedachten zijn is dan wel een stuk groter, en weer een stukje dat gaat over dat je geen tijd voor jezelf hebt, de kinderen wel erg vroeg wakker waren en de kat je weer vroeg wakker maakte. Het is maar goed dat je niet veel zinnigs hoeft te schrijven in de ochtend.

Ochtendschrijven in stilte, een utopie voor velen.

Loading

Het mes snijdt aan twee kanten (deel 1)

Het broodmes zakt diep in het vlees. Geen sensatie, geen extase, maar verwarring. Waarom voel ik nu ook niets. Langzaam druk ik het mes dieper, totdat ik het bot van mijn pols raak. Een scherpe, brandende pijn overmant me. Heerlijk. Het bloed sijpelt via het lemmet langs mijn hand op de grond en vormt een plas. Een gevoel van gelukzaligheid. Ik leef. Sterf, verdomme. Ik voel de kracht uit mijn benen wegvloeien, eindelijk grip op mijn leven.
‘Wat sta je nou te dromen, Iris. Dat mes wordt niet vanzelf schoon. Hier, een theedoek. Treuzel niet zo, ik heb nog meer te doen.’ Ma smijt de theedoek in mijn gezicht, het mes valt op de grond. Ik zak door mijn knieën en raap het mes op. Ongeduldig staat ze met een net gesopt mes te wachten. Zal ik? Ik droog de messen en leg ze in de besteklade. Morgen, echt.

Deel 2: 16 november

Deelnemer ‘De Pennen Zijn Geslepen’ AVROTROS

Loading