Terugkijkend stond dit jaar voornamelijk in het teken van herstel, het hervinden van creativiteit, omgaan met teleurstellingen, verlies en leren genieten van de kleine momenten ondanks een lichaam dat tegenwerkt.
Een klein moment als een wandeling op een stralende dag door de Schierse duinen, een fietstocht met je maatje, een meeting met heel veel bebaarde mensen, je zoon en zijn vriendin bezig zien met de nichtjes en neefjes, een ontmoeting met schrijvers.
Een van de grotere gebeurtenissen op persoonlijk gebied is de opname in Thrillerlezers. Dit klinkt in eerste instantie alsof ik letterlijk opgenomen ben in een of andere instelling natuurlijk, misschien is dit ook niet ver van de waarheid, een beetje gek zijn helpt enorm.
Hoe de angst voor een spin mijn jaar veranderd heeft. Zulke leuke positieve reacties dat ik er verlegen van word, bulderende lachsalvo’s die ik kreeg toegestuurd of een vingerhoed gevuld met tranen.
Het was fantastisch en ik hoop nog vele glimlachen op de gezichten te kunnen brengen. Of een traantje hier en daar.

Om niet toe te geven aan het negatieve spiraal dat aanhoudende ziekte met zich meebrengt en om mezelf te dwingen er op uit te gaan, stonden er wat grotere momenten gepland dit jaar of kwamen sommige momenten spontaan op me af; opnames van De Slimste Mens (waar ik echt absoluut niets over mag zeggen, behalve dat Maarten van Rossum en Philip Freriks er waren, dat de uitzending 15 januari is, dat er iemand won, iemand de slimste was en iemand verloor. Ik geloof dat ik dit wel kan zeggen zonder dat er een boete van €5000 in de bus valt), een spontaan theaterbezoek aan de hilarische Umbilical Brothers uit Australië (wat heb ik gelachen).
Andere momenten waren al lang van tevoren gepland. Drie geweldige, totaal verschillende, concerten. De Ierse zanger Glen Hansard, de Britse formatie Editors en woensdagavond was het de beurt aan K’s Choice. De Belgische rockband van onder andere broer en zus Bettens. Voor ons was het zo’n 13 jaar geleden dat wij ze zagen optreden. Een emotioneel optreden tijdens Pinkpop, waarbij Sarah op krukken het podium op en af liep. Eerder had ik al kennis mogen maken met de band tijdens een optreden in Carré, Amsterdam, met als voorprogramma de onvergetelijke Arid. Als deze namen je nogal onbekend voorkomen zou ik Spotify eens aanzetten en luisteren, of nog veel beter gewoon naar een concert gaan want er is niets te vergelijken met een live optreden.
Sommige muzikanten maken een cd, goede bands spelen live beter dan de cd (en dat zijn er echt minder dan je denkt), geweldige bands geven je een avond om niet te vergeten.

Zo was het woensdagavond ook. Paradiso is absoluut mijn favoriete stek om artiesten te zien spelen, met de Melkweg op de tweede stek, maar met Bataclan nog in mijn achterhoofd sta je toch wat anders in zo’n zaal die je eigenlijk minder goed kent dan je denkt: waar is de nooduitgang, wat als…. Dagen van tevoren probeerde het irrationele gedeelte het rationele gedeelte van mijn hersenen ervan te overtuigen of het wel zo’n goed idee was om te gaan. Uiteraard is er niets mis gegaan, maar leg dat maar eens uit aan het irrationele gedeelte, daar valt niet mee te praten.
Het ongemakkelijke gevoel verdween na zo’n half uur. Op het podium stond onze band, onze K’s Choice, vertrouwd. Ze rockten het dak van het gebouw, geweldig. Met een middelvinger naar elke vorm van terrorisme (“Fok den terrorist, we rocken door”) en een stevige muzikale knuffel voor elk mens, stonden er zes mensen enorm te genieten van het warme onthaal dat ze kregen bij elk nummer dat ze speelden.Zonder ook maar enige vorm van beveiliging, behalve twee personen bij de voordeur met een scanapparaat, en zonder enige controle van bezittingen namen we plaats op de verhoging bij de geluidstechnicus. Een prima plaats waar ik met mijn lengte over iedereen heenkijk en zelfs Yfke zicht heeft op het podium.
Niet alleen het jaren ’90 publiek genoot (Not An Addict, dit nummer ken ik!!), maar elke fan en liefhebber van geweldige muziek stond te genieten.
Een onvergetelijke avond.