Marnix moest een paar dagen naar het buitenland voor zijn werk. Hij was de enige die verstand van zaken had, hij had het systeem tenslotte zelf opgezet. Het kwam hem eigenlijk wel goed uit zo voor kerst. Afgelopen zomer had hij al twee weken in Londen doorgebracht om de Britten in te werken. Ze waren de eerste buitenlandse firma geweest die zijn zelfontwikkelde programma wilde gebruiken. Bij een succesvolle deal was de kans groot dat het Amerikaanse moederbedrijf ook zou investeren. De meeste vragen wist hij daarna via de mail of via Skype te beantwoorden, maar wegens bezuinigingen was de enige Brit die zijn systeem een beetje begreep ontslagen en was er een goedkopere Pakistaanse kracht ingehuurd. Hij had warme gevoelens overgehouden aan de korte zomeronderbreking en kon eigenlijk niet wachten. Ook de gedachten Sandra weer te zien bezorgde hem een warm gevoel. Ze hadden contact gehouden en ze had hem goede tips gegeven over het programma, en soms alleen maar geluisterd als Marnix thuis weer eens bonje had.

Irene was niet rouwig toen ze hoorde dat hij weer naar Engeland moest. De kinderen konden heus wel een paar dagen zonder hun vader en Irene al helemaal, het meeste werk thuis deed ze sowieso zelf. Marnix was er alleen nog maar voor de verhaaltjes voor het slapen gaan, daarna verstopte hij zich weer in zijn kantoor op zolder om tot middernacht door te blijven werken. “De rest van de wereld draait gewoon door als wij slapen.” Hij had het iedere keer als excuus gebruikt, Irene twijfelde of dat de echte reden was.
Om het gemis van hun vader te compenseren hadden ze voor Charlène een Vlaamse reus gekocht. Het enorme beest was bijna net zo groot als Charlène. Het buitenhok nam dan ook een groot gedeelte van het terras in, binnenblijven zag Marnix niet zitten.
´Dat is toch zielig als hij buiten zit in de kou, papa. Als het straks gaat vriezen heeft-ie het toch hasstikke koud.’ sliste Charlène.
‘Hij heeft een hele dikke vacht, ik denk dat hij een beetje winter wel kan doorstaan,’ wuifde Marnix het bezwaar weg. Je geeft zo’n kind een huisdier, gaan ze nog eisen stellen ook.
Tobias was wat makkelijker te paaien. Het nieuwste Playstation spelletje was genoeg om de jongen tevreden te houden. Eigenlijk was het tegen zijn principes om voor een 15-jarige een 18+ spelletje te kopen, maar nood breekt wet en zijn leeftijdsgenoten hadden het spel allang in huis. Dagelijks zat Tobias op zijn kamer voor zijn 40 inch tv te gamen. Het enige contact met de buitenwereld ging via de headset. ‘Ik heb vrienden genoeg als ik online ben, laat me met rust.’ Tobias kwam alleen nog naar beneden voor het avondeten en verdween dan snel weer snel zijn kamer in waar zijn vrienden al te horen waren via de headset. Precies zijn vader, dacht Irene.

Het leeftijdsverschil van tien jaar was eigenlijk te groot. Charlène was een nakomertje, Tobias een Bacardi & Cola teveel. Tobias zat al drie jaar in de puberteit, Charlène was daar als 5-jarige nog ver van weg, maar het vooruitzicht nog minstens vijftien jaar omgeven te zijn met puberende tieners en een afwezige vent zou elk weldenkende vrouw aan het drinken zetten.
Gebrek aan vrije tijd en rust in huis eiste zijn tol. Irene was om de haverklap ziek, had regelmatig last van hevige migraine en moest met regelmaat vrij nemen van haar fulltime baan bij het belastingskantoor. Gelukkig had ze fijne collega’s die haar werk overnamen als het weer eens mis was. Ontslag nemen zat er niet in, alles ging naar het gezin en naar het bedrijf van Marnix en zijn partner Pascal.

Marnix stapte in zijn slippers, pakte zijn winterjas met bontkraag en haalde een pakje sigaretten uit zijn binnenzak.
Irene stond in de keuken de vaatwasser in te ruimen en vulde het waterreservoir van het koffiezetapparaat. ‘Ging ze makkelijk slapen?’
‘Ze vindt het jammer dat ik weg moet maar het konijn maakt veel goed. Henk is een succes. Ze sliep al voordat ik het verhaaltje uit had.’ Charlène had de naam zelf gekozen, Henk zat bij haar in de klas en ze was een beetje verliefd op hem.
‘Hoe laat gaat de trein ook alweer?’ Het leek alsof Irene niet kon wachten tot hij weg zou zijn.
‘Om half tien vertrekt de trein, ik kan nog rustig een peukje en een mok koffie doen. Pascal heeft het treinkaartje voor me geregeld. We hebben niet eens geld voor een vliegticket. Volgende keer mag hij zelf op station Brussel overnachten.’
‘Heb je Tobias al dag gezegd?’
‘Hij zit te gamen met zijn headset op. Hij stak zijn hand op toen ik doei zei.’
Irene zuchtte en schudde haar hoofd. ‘Mannen.’ Ze gaf hem zijn mok koffie. Melk en vier klontjes suiker, zoals hij het graag had. “Voor de liefste papa” stond op de mok, een Vaderdagcadeau van Tobias.
Marnix liep de tuin in, de winterkou overviel hem. Henk zat onverstoord in zijn hok te knabbelen aan wat stro. Het betegelde pad naar de schuur was glad door de opvriezende regen die vandaag gevallen was. De bewegingssensor bemerkte zijn aanwezigheid en zorgde voor een zwak licht, genoeg om het sleutelgat te vinden. Met de onaangestoken sigaret in de mond en de koffiemok in de linkerhand opende hij de deur met zijn rechterhand.
De eerste stap in de onverlichte schuur werd hem fataal. Vlak achter de drempel struikelde hij over de gereedschapskist die Irene die middag had neergezet. Uit evenwicht gebracht liet hij de mok uit zijn handen vallen, en zocht naar houvast. Met een klap spatte het cadeau uit elkaar. Voorover vallend zocht hij steun bij de werktafel maar de ruimte waar de tafel stond was leeg. De werktafel was verplaatst en hij smakte op de grond. Een ijzige gil volgde toen de eerste muizenval in zijn huid hapte, gevolgd door tientallen andere. Zijn gezicht, zijn handen, andere meer gevoelige delen, niets ontsnapte aan de met muizenvallen gevulde vloer. Irene was grondig geweest, hij mocht best een beetje lijden. Tijd om te beseffen wat er aan de hand was kreeg hij niet. De zware werktafel viel om en landde bovenop zijn rug. Drie van zijn rugwervels braken door de impact, evenals twee van zijn nekwervels. De punt van de tafel liet een gapend gat achter in zijn hoofd.

Charlène lag in diepe slaap en droomde van Henk, het konijn en haar klasgenootje. Tobias gaf nog wat commando´s door via zijn headset.
Irene stapte tevreden in haar onesie, schonk zichzelf een cocktail in en zette haar favoriete serie aan. ‘Heerlijk, tijd voor mezelf.’