Vergeten herinnering

Mijn vroegste herinnering kan ik mij niet meer herinneren. Mijn eerste herinneringen zijn verdwenen, ik ben al blij dat ik kan onthouden wat ik vorige week heb gedaan. Iets met Italië, of was dat alweer twee weken geleden?
Ben ik zo oud dat mijn kindertijd steeds meer begint te vervagen om plaats te maken voor de herinneringen van vandaag? Is er überhaupt iemand die zich zijn eerste herinnering kan herinneren? Ik heb al best wat ervaring zou je zeggen, ik herinner immers mijn hele leven lang al. Herinneren begint toch al in de baarmoeder? Negen maanden leven in een buik moet toch op zijn minst één vroege herinnering opleveren. De ontwikkeling van je hersenen begint direct na de conceptie (even opgezocht, ik herinner het me niet), herinneringen ontwikkelen zich pas nadat je hebt leren praten, vreemd hé.
Volgens een artikel op internet (dan weet je dat het waar moet zijn) schijnt het zo te zijn dat je korte- en langetermijngeheugen nog niet volledig ontwikkelt zijn bij de geboorte, dus wie beweert dat hij of zij zijn of haar geboorte kan herinneren heeft mogelijk te lang in de buik gezeten, waardoor het langetermijngeheugen verder ontwikkeld was dan de gemiddelde pasgeborene. In ieder geval een stuk langer dan mijn eigen zoon: 3 weken later geboren dan van tevoren bedacht, maar met het geheugen van een kiwi. Een erfelijk kwaaltje.

Mijn vroegste herinnering heb ik vernomen via overlevering van generatie op generatie: de saga van de kruik, uik, uik. Ik was 3 maanden en druk bezig mijn korte- en langetermijngeheugen te trainen. Op een winterdag besloten mijn ouderlijke eenheden mij de wijde wereld te laten zien. Ik ben op 21 september 1973 geboren, dus met 3 maanden oud moet het een winterwandeling zijn geweest. Deze theorie wordt ondersteund door 3 maanden op te tellen bij september en het feit dat er een kruik in de kinderwagen lag om mij warm te houden, ik wil de spanning niet verpesten maar dit is een cruciaal detail. In 1973 was er daadwerkelijk sprake van een winter en niet dat laffe gedoe wat nu voor winter door moet gaan. Gedrieën trotseren we de gure weersomstandigheden. Ik lig dik ingepakt in de kinderwagen en maak kennis met een compleet vreemde wereld, 9 maanden in vruchtwater doorbrengen is toch wat anders dan kou, sneeuw en wind, word ik warm gehouden door de kruik. Toen het mis ging.
Het laatste stuk door de epische sneeuwstorm leggen we per bus af, met 3 maanden is alles episch – ‘wat is dat voor hels licht in de lucht dat mijn huid verschroeit! Wat is lucht en wat is hel, als we dan toch aan het ontdekken zijn.’ Als een stel dat 9 maanden geleden getrouwd is en 3 maanden geleden voor het eerst ouders zijn geworden, kijken mijn ouders mij liefdevol aan en ik lach schattig terug. Mijn kleine beentje wordt steeds warmer en begint steeds meer te gloeien, weer kijk ik naar mijn ouders – als ik nu hard genoeg glimlach, zullen ze dan doorhebben dat er iets niet helemaal klopt? Mijn beentje begint toch serieus warm te worden, maar hoe maak ik dat nu duidelijk. Wegens een gebrek aan uitingen besluit ik maar stil te zijn en de hitte te trotseren, het zal vast snel voorbij zijn. Lekker warm, eigenlijk wel heet, wat de h..!
Na een korte busrit komen we thuis en word ik verlost van de winterse kledij. De onaangename warmte heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten op mijn been. Pas op het moment dat de paniek om mij heen uitbreekt, leer ik dat mensen zich uiten door rare keelgeluiden te maken. Voorheen kwamen mijn ouderlijke eenheden niet verder dan wat vaag gebrabbel terwijl ze boven mijn wieg stonden of kokhalzende keelgeluiden tijdens het luier verschonen. Als reactie trok ik dan wat gekke bekken en was alles meestal weer goed.
Geen idee hebbend wat er nu precies aan de hand is, doe ik mee met panikeren en zet het op een gillen. Ik weet niet wat er mis is, maar het is vast niet goed!

Het litteken draag ik nog steeds mee, ondertussen is de tweedegraads brandplek uitgerekt tot het formaat van een biervilt. Het advies van de arts om de plek te bedekken met een stuk vel van mijn derrière wanneer de puberteit voorbij zou zijn, heb ik in de wind geslagen, het ding zit mij niet in de weg. Mijn derrière is ongeschonden de puberteit doorgekomen.
Anderen hadden meer moeite met mijn brandplek en vonden het hilarisch om gedurende de puberteit zich als kleuters te gedragen door mij keer op keer op mijn brandplek te wijzen, letterlijk er op te wijzen. De duikplank was nooit mijn favoriete plek.
Mijn ouders voelden zich natuurlijk erg schuldig. Wanneer je kind iets overkomt, is dat nooit leuk. Gelukkig was de lichamelijke schade niet groot en weinig zichtbaar, voornamelijk omdat ik in lange broeken door het leven ging.

Tekenend voor hoe ik ben, is het wel: ik laat het me eerst gebeuren, zonder al teveel tegengeluid, tot het kwaad voorbij is. Pas als het te laat is, laat ik wat van mij horen. Hulp vragen is nooit mijn ding geworden.

Waarom ik deze gebeurtenis niet kan herinneren, weet ik niet. Het geheugen schijnt zo te werken. Wanneer er zich een traumatische ervaring voordoet, beschermt het zichzelf door het trauma te blokkeren of te vervangen met een andere, fijnere, herinnering. Waar het door vervangen is, kan ik mij helaas niet herinneren.

Loading