Beperkt – MicroAarde

De aarde glijdt door mijn vingers. Ik kan niet meer overeind komen, mijn spieren weigeren. Ik plant mijn handen in het warme bed. Mijn armen trillen, de kracht ontbreekt om mezelf omhoog te duwen.

Rustend op een knie, verzoek ik de god van de spierkracht mij te verdoemen en langzaam reik ik naar de hemel.

Ik geef mezelf een schop en plaats het deken van half vergane bladeren terug over de vers omgewoelde grond. Een voedingsrijke bodem is ideaal om iets te verhullen.

Uitgeput kijk ik om mij heen en zie de versteende herinneringen aan de andere kant van de omheining. Vergeten levens. Een blijvend in memoriam voor thuisblijvers. In de nacht heeft een begraafplaats iets sereens. Een wereld van verschil vergeleken met de storm dat ons geregistreerd partnerschap was. Alhoewel de afloop hetzelfde is, doodgebloed. Het was een ongeluk, maar toch. Een uit de hand gelopen ruzie over geld, waar anders over. Een handgemeen, een duw. De vorm van de salontafel permanent in haar schedel.

Ik rol de lege plastic zakken op, ik wil het milieu natuurlijk niet vervuilen met niet-afbreekbaar materiaal, of sporen. Het huis had ik voor vertrek gereinigd, de kettingzaag achter in de auto geplaatst om op een andere locatie te begraven.

Geen herinnering in steen gebeiteld. Geen “hier ligt Sarah, ze zal worden gemist”. Een nietszeggend perkje achter de begraafplaats buiten het dorp. Weggestopt, vergeten. ‘Ik moet hiermee zien te leven, Sarah. Zelfs in de dood kun je alleen maar aan jezelf denken.’

Like dit verhaal op Sweek: Beperkt #MicroAarde https://web.sweek.com/story/AAQGaggHCQUEAA0JAQdsBAg=

Loading