Categorie archieven: Blog

Schrijfwedstrijd Enge verhalen

De schrijfwedstrijd van Heel Nederland Schrijft is voorbij. 158 enge verhalen werden ingezonden, waaronder mijn verhaal Verlichting.

Helaas viel ik niet in de prijzen, maar ben ik wel supertrots op dit kleine verhaaltje.

Alle inzendingen zijn gebundeld in de Enge verhalen bundel van Apples & Oranges

Mijn verhaaltje kun je ook hier lezen.

De bundel kun je hier bestellen.

Genderaliseren

Ik ben niet zo van het lezen van commentaar onder berichten op Facebook, YouTube, Twitter of andere media die valse reacties uitlokken. Uit zelfbescherming probeer ik zoveel mogelijk de ‘gesprekken’ onder nieuwsberichten te vermijden vanwege de overdaad aan grove taal en haat die de berichten al snel bevuilen, die verder niets met het bericht zelf te maken hebben. Misschien is het mijn kop in het zand steken en neem ik het te letterlijk, maar ik kan slecht tegen dit soort ‘discussies’ die uiteindelijk niets meer met het bericht te maken hebben.
Lees verder Genderaliseren

Loading

Vergeten herinnering

Mijn vroegste herinnering kan ik mij niet meer herinneren. Mijn eerste herinneringen zijn verdwenen, ik ben al blij dat ik kan onthouden wat ik vorige week heb gedaan. Iets met Italië, of was dat alweer twee weken geleden?
Ben ik zo oud dat mijn kindertijd steeds meer begint te vervagen om plaats te maken voor de herinneringen van vandaag? Is er überhaupt iemand die zich zijn eerste herinnering kan herinneren? Ik heb al best wat ervaring zou je zeggen, ik herinner immers mijn hele leven lang al. Herinneren begint toch al in de baarmoeder? Negen maanden leven in een buik moet toch op zijn minst één vroege herinnering opleveren. De ontwikkeling van je hersenen begint direct na de conceptie (even opgezocht, ik herinner het me niet), herinneringen ontwikkelen zich pas nadat je hebt leren praten, vreemd hé.
Volgens een artikel op internet (dan weet je dat het waar moet zijn) schijnt het zo te zijn dat je korte- en langetermijngeheugen nog niet volledig ontwikkelt zijn bij de geboorte, dus wie beweert dat hij of zij zijn of haar geboorte kan herinneren heeft mogelijk te lang in de buik gezeten, waardoor het langetermijngeheugen verder ontwikkeld was dan de gemiddelde pasgeborene. In ieder geval een stuk langer dan mijn eigen zoon: 3 weken later geboren dan van tevoren bedacht, maar met het geheugen van een kiwi. Een erfelijk kwaaltje.

Lees verder Vergeten herinnering

Loading

Tweestrijd

De innerlijke strijd is onderdeel van wie ik ben: kalm, controle; paniek, chaos; onzichtbaar, gezien worden. Een breekbaar evenwicht tussen bestaan en vergetelheid. Ik schreeuw geluidloos. Een windvlaag, een schim.

Mijn draken zijn mijn kracht. Ik vecht niet meer tegen ze. Ze zorgen dat ik besta, geven mij hoop. Sluimerende monsters, beschermers van mijn ziel. Verschroeide aarde, vernietigend wanneer ontwaakt.

Ik word verscheurd door een onzichtbare kracht, een vuur dat vanbinnen raast. Je ziet me staan, maar kijkt dwars door me heen. Vergaan tot stof, voordat het leven opgebrand is.

Het zwaard in mijn hart, de mes in mijn rug. Ik draag ze met trots. Je probeert me te verslaan, een gevecht zonder eind. Ik ben de Joris van mijn eigen draak.

Loading

Zzzzzlaap

Een van de grootste problemen die ik met Fibromyalgie heb, is slapen. Voornamelijk het gebrek aan slaap en een overschot aan slaap tegelijkertijd. Ingewikkeld? Hoogstens lastig.

Voordat ik wist wat Fibromyalgie inhield, wist ik alleen maar dat ik moe was: ontzettend moe, oververmoeid, opgebrand, uitgeblust, een burn-out. De minste of geringste inspanning zorgde ervoor dat ik vrij snel uitgeput in bed belandde, of op de bank omdat het bed te ver weg was. Er was zelfs een tijd dat ik van 400 meter wandelen drie dagen moest bijkomen. Ik kan het me nu niet meer voorstellen, want gelukkig gaat het vergeleken met die periode een stuk beter. Boze tongen beweerden toen dat ik de boel in de maling nam: ‘Ik zag je toch lopen in het winkelcentrum.’ Ja doos, maar zag je ook hoe ik erbij liep?

Lees verder Zzzzzlaap

Loading

Vreemde snuiters, die Nederlanders

Internationaal onderzoek wijst uit dat Nederland behoort tot de top 10 van meest gelukkige landen. Nederland, serieus.
Noorwegen, Denemarken en IJsland vormen de top 3: landen waar ze gewend zijn aan temperaturen die je diep ongelukkig kunnen maken en waar zelfs de zon tijdens de winter op wintertrek is.
IJsland, een land met een vulkaan waar de rest van Europa een tijdje geleden erg ongelukkig van werd, geen wonder dat de omringende landen een stuk lager in de top 10 staan. Noorwegen, waar je voor 2 tosti’s en 2 cola light 35 euro betaalt, exclusief fooi. Daar kun je toch niet gelukkig van worden?
Denemarken kan ik wel begrijpen, wie wordt er niet blij van al die Lego huisjes en Lego boompjes – heel Denemarken is van Lego gemaakt, toch?

Lees verder Vreemde snuiters, die Nederlanders

Loading

Later als ik groot ben

Als kind word je regelmatig gevraagd: ‘Wat wil jij worden als je later groot bent?’ Al snel kom je dan uit bij politieman, brandweerman, piloot, ridder of draak! Heldhaftige beroepen, die in de praktijk uiteraard een stuk minder heldhaftig zijn dan het romantische beeld dat we er als kind van hebben; in mijn harnas door de man of vrouw van mijn dromen uit een torentje gered worden zoals de sprookjes ons doen geloven, schijnt in de praktijk maar weinig voor te komen – maar hier spreekt de cynische volwassene.
Ouder wordend kijk je als kind niet veel verder voor inspiratie dan het beroep van je ouders. Mijn vader was timmerman/machinaal houtbewerker, mijn moeder werkte in de schoonmaak in het ziekenhuis en later in de bloemen. Ik wilde eigenlijk ook de bouw wel in, maar dan liever niet de steigers op: ik wilde architect worden. Het leek mij een erg romantisch idee om gebouwen te ontwerpen en door de stad te lopen om te kunnen zeggen: ‘Kijk zoon, zie je dat gebouw? Die is van mij.’
Ik hield vroeger ook heel erg van tekenen; ik tekende vooral stripfiguren na uit de Donald Duck of Wordt Vervolgd, iets heel anders dan gebouwen tekenen. Dat ik iets met tekenen wilde doen was voor mij wel snel duidelijk. Bij de Donald Duck werken was misschien ook wel leuk geweest, maar daar vond ik mijzelf niet creatief genoeg voor.

Lees verder Later als ik groot ben

Loading

Master of the tickets

Pearl Jam, Ahoy 2009 foto: Alexander Roessen

Ik ben boos! Daar, pak aan, ik heb het gezegd. Boos. Nou ja, verdrietig. Of eigenlijk teleurgesteld, dat is erger toch?
Eind 2015 was ik nog hoopvol op een komst van een van mijn favoriete bands, ik schreef zelfs in een column dat het een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid was dat Pearl Jam in 2016 weer op tournee zou gaan. Blijkbaar is zelfs een zekerheid geen garantie meer. De sleutel van de spaarpot was al weggegooid, ter voorkoming dat het geld voor een eventuele roadtrip op zou gaan aan sanitair voor onze nieuwe woning, de zelfbedachte route was al bijna uitgestippeld en de hotels al uitgezocht - we willen best reizen, maar wel comfortabel. Helaas bleef het maandenlang stil. De hoop op een Europese tour in het voorjaar van 2016 werd al snel stille hoop op zomer 2016, maar aankondigingen lieten op zich wachten. De zomer kwam en ging, geen Pearl Jam. Herfst en winter werden gevuld met klussen en verhuizen, dus kwam het ons goed uit dat er nog steeds geen nieuws was op tournee gebied. Bijkomend voordeel is dat we nu in ieder geval een eigen douche en een toilet hebben.

Lees meer

Hoogsensitief

Ik heb het vroeger nooit geweten, maar eigenlijk voelde ik het altijd al: ik ben anders dan anderen. Anderen roepen het al jaren en ik probeer het net zo hard te ontkennen: ‘Maar wat doe ik dan?’ Daar komt dan vaak geen duidelijk antwoord op: ‘Je zit maar in een hoekje achter je bureau te werken, je bent zo stil, je doet je best niet erbij te horen, je loopt de kantjes er vanaf.’ Allemaal woorden die net zo hard aankomen als een linkse directe op de kaak en mij slapeloze nachten bezorgen, juist omdat je als hoogsensitief persoon al zoveel buiten je comfortzone leeft om de dag door te komen. Zeker als je deze woorden terloops tijdens een gesprek met de werkgever te horen krijgt en achteraf het verwijt meekrijgt dat ik er niet zo zwaar aan moet tillen en het ‘allemaal wel meevalt’. Na 22 jaar zou je toch denken dat mensen je een klein beetje zouden kennen.

Lees verder Hoogsensitief

Loading