Afgelopen woensdag, 21 september, voelde ik weer een jaarring groeien in mijn buik, de broekriem mag weer een gaatje opschuiven. De 43e jaarring heeft zich onlosmakelijk met mij verbonden. Ik kan er niet aan ontsnappen, het gebeurt me gewoon, zolang ik door blijf ademen natuurlijk, dat is wel een voorwaarde. Nu de zomer dan toch echt voorbij is, ik blijf een optimist, is zo’n extra jaarring wel lekker tegen de kou – wat extra warmte tijdens de gure herfstdagen. In de donkere jaren dacht ik nog: zelfs moeder natuur begon te huilen toen ik geboren werd. Tegenwoordig kijk ik er iets minder neerslachtig tegenaan en kijk ik uit naar het veranderen van het seizoen. Met mij de zondvloed: weg met die hitte. Regen, wind, vallende bladeren, treinvertragingen, herfststormen. Heerlijk. Bomen die hun bladerdek in de meest prachtige kleuren tonen: goudgeel, rood en bruine bladeren die zich met hun laatste kracht vasthouden aan de zwiepende takken voordat ook zij tot compost vergaan. Heimwee naar de gouden bossen van Noorwegen. Herfst, een prachtig jaargetijde.