De laatste paar weken heb ik last van writer’s block. Sinds de kerstvakantie lijkt het wel of ik in een winterslaap terecht ben gekomen waar ik maar niet uit kan komen. Mijn vingers strelen het toetsenbord, maar samenhangende zinnen worden niet getoetst. Tientallen keren begin ik ergens aan maar loop ik bij de tweede zin vast. Geen inspiratie, doodmoe, geestelijk uitgeput.
Naarstig op zoek naar inspiratie en onderwerpen om over te schrijven, blader ik de digitale kranten door en zoek op teletekst naar het nieuws dat niet iedereen bereikt. Maar geen enkel nieuws wil echt tot me doordringen. Ik heb zelfs een paar pogingen gedaan naar Hart van Nederland te kijken, als laatste redmiddel. Mijn hemel, kneuterigheid alom. Lees dan gewoon de Telegraaf of kijk dan naar RTL Boulevard. Ik durf mijn eigen huis nu helemaal niet meer uit, heb drie extra sloten op de voordeur laten aanbrengen en een alarmsysteem aangeschaft. De ellende kan zomaar om de hoek toeslaan.
Aan onze Abby heb ik ook niet veel als er ingebroken zou worden: ‘Eten? Water? Aai me?’. Wat je volgens SBS6 allemaal niet op straat kan tegenkomen. Het is om bang van te worden. Het erge is natuurlijk dat het echt nieuws van de straat is. Bij jou in de buurt, niet bij mij natuurlijk.
Van al dat nieuws kijken raak ik ook nog eens meer gedeprimeerd
Eigenlijk wil ik ook helemaal niet op zoek naar nieuws; het liefst moet zoiets komen aanwaaien terwijl ik ontspannen op de bank hang. Zo’n grappig onderwerp waar je helemaal los op kunt gaan en zelf rollend over de vloer van ligt. Ik zal maar moeite moeten doen.
Van al dat nieuws kijken raak ik ook nog eens meer gedeprimeerd, de ene blik doden na de andere. De ene wetswijziging nog mensonterender dan de andere, en dan moeten de verkiezingen hier nog beginnen. Het dagelijkse item wat-heeft-de-president-van-Amerika-nu-weer-gedaan passeert alle praatprogramma’s dus daar valt ook niet meer ontspannen naar te kijken. De man is pas 4 weken president, maar ik ben nu al Trumpmoe. Walgelijk hoe die Trumpers en Trumpettes zo’n man staan toe te juichen, terwijl een paar honderd kilometer verderop honderden mensen het land uitgezet worden en families uit elkaar getrokken worden. Ik geef Jules Deelder groot gelijk: zonder neut is er geen doorkomen aan. Om nu elke week een politiek getinte column te schrijven, zit ik ook niet op te wachten. Zie dus maar eens een leuk onderwerp te verzinnen dat niet eindigt in hel en verdoemenis en het naderende einde van de wereld.
Een uur per dag even geen indrukken van buitenaf
Als ik nu gewoon niet kijk en niets lees, gebeurt er ook niets. Even geen sociale media, geen televisie, geen internet. Eigenlijk zou ik dat wat vaker moeten doen. De televisie uit, mobiel uit. Een uur per dag even geen indrukken van buitenaf, zaken waar je geen invloed op hebt maar toch een onderdeel van je dag worden.
Maar dan mis je ook een onderwerp als dit: iemand is op het briljante idee gekomen ‘fairy doors’ te maken. Kleine deurtjes die daadwerkelijk open kunnen en naar een andere wereld lijken te gaan. Wat tijdens een renovatie begon als een leuk idee voor de dochters van Jonathan B. Wright – schrijver van kinderboeken -, is uitgegroeid tot een weid verspreid fenomeen. Tientallen kleine deurtjes zijn verschenen in diverse gevels van restaurants en andere gebouwen. Bij veel van deze deurtjes worden munten of kleine sieraden achtergelaten, een cadeau voor de elfjes. Voor het originele artikel van Jenny Brown, klik hier.
Ik weet niet waarom, maar ik vind het geweldig, inspirerend en word er erg vrolijk van.
Een indrukwekkend verhaal. Alleen bij mij is de inspiratie overal en is die er niet? Dan schrijf ik ook niet. Al moet ik zeggen dat dat soms wel errúg moeilijk is.
inspiratie is er eigenlijk altijd en alom aanwezig, vooral in de kleine dingen. Je moet er alleen voor open blijven staan en als je in de sleur van het leven bent geraakt is dat soms wat moeilijker. Blijven schrijven is inderdaad altijd de beste oplossing.