Tag archieven: column

Genderaliseren

Ik ben niet zo van het lezen van commentaar onder berichten op Facebook, YouTube, Twitter of andere media die valse reacties uitlokken. Uit zelfbescherming probeer ik zoveel mogelijk de ‘gesprekken’ onder nieuwsberichten te vermijden vanwege de overdaad aan grove taal en haat die de berichten al snel bevuilen, die verder niets met het bericht zelf te maken hebben. Misschien is het mijn kop in het zand steken en neem ik het te letterlijk, maar ik kan slecht tegen dit soort ‘discussies’ die uiteindelijk niets meer met het bericht te maken hebben.
Lees verder Genderaliseren

Loading

Vreemde snuiters, die Nederlanders

Internationaal onderzoek wijst uit dat Nederland behoort tot de top 10 van meest gelukkige landen. Nederland, serieus.
Noorwegen, Denemarken en IJsland vormen de top 3: landen waar ze gewend zijn aan temperaturen die je diep ongelukkig kunnen maken en waar zelfs de zon tijdens de winter op wintertrek is.
IJsland, een land met een vulkaan waar de rest van Europa een tijdje geleden erg ongelukkig van werd, geen wonder dat de omringende landen een stuk lager in de top 10 staan. Noorwegen, waar je voor 2 tosti’s en 2 cola light 35 euro betaalt, exclusief fooi. Daar kun je toch niet gelukkig van worden?
Denemarken kan ik wel begrijpen, wie wordt er niet blij van al die Lego huisjes en Lego boompjes – heel Denemarken is van Lego gemaakt, toch?

Lees verder Vreemde snuiters, die Nederlanders

Loading

Later als ik groot ben

Als kind word je regelmatig gevraagd: ‘Wat wil jij worden als je later groot bent?’ Al snel kom je dan uit bij politieman, brandweerman, piloot, ridder of draak! Heldhaftige beroepen, die in de praktijk uiteraard een stuk minder heldhaftig zijn dan het romantische beeld dat we er als kind van hebben; in mijn harnas door de man of vrouw van mijn dromen uit een torentje gered worden zoals de sprookjes ons doen geloven, schijnt in de praktijk maar weinig voor te komen – maar hier spreekt de cynische volwassene.
Ouder wordend kijk je als kind niet veel verder voor inspiratie dan het beroep van je ouders. Mijn vader was timmerman/machinaal houtbewerker, mijn moeder werkte in de schoonmaak in het ziekenhuis en later in de bloemen. Ik wilde eigenlijk ook de bouw wel in, maar dan liever niet de steigers op: ik wilde architect worden. Het leek mij een erg romantisch idee om gebouwen te ontwerpen en door de stad te lopen om te kunnen zeggen: ‘Kijk zoon, zie je dat gebouw? Die is van mij.’
Ik hield vroeger ook heel erg van tekenen; ik tekende vooral stripfiguren na uit de Donald Duck of Wordt Vervolgd, iets heel anders dan gebouwen tekenen. Dat ik iets met tekenen wilde doen was voor mij wel snel duidelijk. Bij de Donald Duck werken was misschien ook wel leuk geweest, maar daar vond ik mijzelf niet creatief genoeg voor.

Lees verder Later als ik groot ben

Loading

Hoogsensitief

Ik heb het vroeger nooit geweten, maar eigenlijk voelde ik het altijd al: ik ben anders dan anderen. Anderen roepen het al jaren en ik probeer het net zo hard te ontkennen: ‘Maar wat doe ik dan?’ Daar komt dan vaak geen duidelijk antwoord op: ‘Je zit maar in een hoekje achter je bureau te werken, je bent zo stil, je doet je best niet erbij te horen, je loopt de kantjes er vanaf.’ Allemaal woorden die net zo hard aankomen als een linkse directe op de kaak en mij slapeloze nachten bezorgen, juist omdat je als hoogsensitief persoon al zoveel buiten je comfortzone leeft om de dag door te komen. Zeker als je deze woorden terloops tijdens een gesprek met de werkgever te horen krijgt en achteraf het verwijt meekrijgt dat ik er niet zo zwaar aan moet tillen en het ‘allemaal wel meevalt’. Na 22 jaar zou je toch denken dat mensen je een klein beetje zouden kennen.

Lees verder Hoogsensitief

Loading

Writer´s block

Toetsenbord, Leeg, ComputerDe laatste paar weken heb ik last van writer’s block. Sinds de kerstvakantie lijkt het wel of ik in een winterslaap terecht ben gekomen waar ik maar niet uit kan komen. Mijn vingers strelen het toetsenbord, maar samenhangende zinnen worden niet getoetst. Tientallen keren begin ik ergens aan maar loop ik bij de tweede zin vast. Geen inspiratie, doodmoe, geestelijk uitgeput.
Naarstig op zoek naar inspiratie en onderwerpen om over te schrijven, blader ik de digitale kranten door en zoek op teletekst naar het nieuws dat niet iedereen bereikt. Maar geen enkel nieuws wil echt tot me doordringen. Ik heb zelfs een paar pogingen gedaan naar Hart van Nederland te kijken, als laatste redmiddel. Mijn hemel, kneuterigheid alom. Lees dan gewoon de Telegraaf of kijk dan naar RTL Boulevard. Ik durf mijn eigen huis nu helemaal niet meer uit, heb drie extra sloten op de voordeur laten aanbrengen en een alarmsysteem aangeschaft. De ellende kan zomaar om de hoek toeslaan.
Aan onze Abby heb ik ook niet veel als er ingebroken zou worden: ‘Eten? Water? Aai me?’. Wat je volgens SBS6 allemaal niet op straat kan tegenkomen. Het is om bang van te worden. Het erge is natuurlijk dat het echt nieuws van de straat is. Bij jou in de buurt, niet bij mij natuurlijk.

Van al dat nieuws kijken raak ik ook nog eens meer gedeprimeerd

Eigenlijk wil ik ook helemaal niet op zoek naar nieuws; het liefst moet zoiets komen aanwaaien terwijl ik ontspannen op de bank hang. Zo’n grappig onderwerp waar je helemaal los op kunt gaan en zelf rollend over de vloer van ligt. Ik zal maar moeite moeten doen.
Van al dat nieuws kijken raak ik ook nog eens meer gedeprimeerd, de ene blik doden na de andere. De ene wetswijziging nog mensonterender dan de andere, en dan moeten de verkiezingen hier nog beginnen. Het dagelijkse item wat-heeft-de-president-van-Amerika-nu-weer-gedaan passeert alle praatprogramma’s dus daar valt ook niet meer ontspannen naar te kijken. De man is pas 4 weken president, maar ik ben nu al Trumpmoe. Walgelijk hoe die Trumpers en Trumpettes zo’n man staan toe te juichen, terwijl een paar honderd kilometer verderop honderden mensen het land uitgezet worden en families uit elkaar getrokken worden. Ik geef Jules Deelder groot gelijk: zonder neut is er geen doorkomen aan. Om nu elke week een politiek getinte column te schrijven, zit ik ook niet op te wachten. Zie dus maar eens een leuk onderwerp te verzinnen dat niet eindigt in hel en verdoemenis en het naderende einde van de wereld.

Een uur per dag even geen indrukken van buitenaf

Ann Arbor, Michigan (bron: shareably.net)

Als ik nu gewoon niet kijk en niets lees, gebeurt er ook niets. Even geen sociale media, geen televisie, geen internet. Eigenlijk zou ik dat wat vaker moeten doen. De televisie uit, mobiel uit. Een uur per dag even geen indrukken van buitenaf, zaken waar je geen invloed op hebt maar toch een onderdeel van je dag worden.
Maar dan mis je ook een onderwerp als dit: iemand is op het briljante idee gekomen ‘fairy doors’ te maken. Kleine deurtjes die daadwerkelijk open kunnen en naar een andere wereld lijken te gaan. Wat tijdens een renovatie begon als een leuk idee voor de dochters van Jonathan B. Wright – schrijver van kinderboeken -, is uitgegroeid tot een weid verspreid fenomeen. Tientallen kleine deurtjes zijn verschenen in diverse gevels van restaurants en andere gebouwen. Bij veel van deze deurtjes worden munten of kleine sieraden achtergelaten, een cadeau voor de elfjes. Voor het originele artikel van Jenny Brown, klik hier.
Ik weet niet waarom, maar ik vind het geweldig, inspirerend en word er erg vrolijk van.

Loading

De tienerjaren voorbij

Afgelopen dinsdag was het 14 februari.
Ja duh, hoor ik je denken.
14 februari was ook Valentijnsdag.
Zo dan, nog meer nutteloze feitjes?
Verwacht niet dat je nu een slijmerig romantisch Valentijnsverhaaltje voorgeschoteld krijgt. Ik kan best romantisch zijn – het is alweer een tijdje geleden, maar daar gaat het nu even niet om. ‘Wij’ geven niets om Valentijnsdag. ‘Dat zeg jij. Je partner zegt wel dat ze er niets om geeft maar als jij met je rug naar haar toe ligt, valt ze huilend in slaap wanneer er weer een Valentijnsdag voorbij gaat zonder een Valentijnskaart of bos bloemen.’
Vroeger, toen deden wij er zo nu en dan wel eens aan. Maar toch meer ook omdat het een soort van verwacht wordt, sociale druk. Nu is het meer een dag die je opgedrongen wordt omdat het zo fijn tussen kerst en Pasen past, zodat de schappen in de winkel maandenlang met chocolade gevuld kunnen blijven.
Dat is niet waar deze column over gaat.

Lees verder De tienerjaren voorbij

Loading

Vallende sterren

Nog een dag te gaan en dan kunnen we een T-shirt kopen met de tekst ‘ik overleefde 2016’. Het is de goden verzoeken – als je daarin gelooft – maar durf te leven. Het lijkt wel of er dit jaar meer dan gemiddeld bekende en minder bekende personen overleden. Bijna wekelijks werd ik wakker met het nieuws dat er weer een jeugdheld was overleden. Ik durfde niet te slapen, uit angst wakker te worden met weer een stuk vergane jeugd.

In het begin van het jaar was ik nog diep geschokt en schreef ik als columnist nog hele digitale pagina’s vol, gewijd aan degene die ontvallen was. Halverwege het jaar was ik nog steeds geschokt maar bleven de toewijdingen achterwege – als columnist wil je niet bekend staan om de vele in memoriams, tenslotte schrijf ik niet voor een begrafenisvereniging. Nu aan het einde van het jaar is de schok en bedroefdheid nog net zo oprecht als in het begin van dit jaar en vraag ik me af wie 2017 haalt. Je zit bijna op de volgende klap te wachten.

De sterren lijken bijna dagelijks te overlijden, we raken een beetje necrologie moe: niet weer een, ook die nog, die kan er ook nog wel bij.

Redacties van de grote dagbladen hebben voor de zekerheid op papier al afscheid genomen van diverse grote namen, dan is het maar alvast geschreven en is het een kwestie van op de knop drukken als het zover is. Het kan immers niet veel langer duren, zeker niet in dit jaar. Het is immers makkelijker een necrologie aan te passen dan er eentje stel op sprong te moeten schrijven.

Degenen waarvan je dacht dat ze niet veel langer te leven hadden, zijn juist degenen die probleemloos het jaar zijn doorgekomen. Misschien willen ze niet tot de lugubere club van 2016 horen. Het blijven artiesten, altijd gevoel voor drama. De mensen waar je van vindt dat ze eigenlijk wel hadden mogen gaan – geef toe, iedereen denkt dat wel eens – zijn juist degenen die ons het leven nog 30 jaar zullen zuur maken. De vreselijkste mensen lijken onverwoestbaar.

Misschien komt het omdat ik steeds ouder word of omdat er steeds meer gedeeld wordt via sociale media, maar het was dit jaar wel extreem: herinneringen uit onze jeugd ontvielen ons in rap tempo. Idolen die decennia lang onze levenslijn volgden. Totale onbekenden die, zonder het zelf te weten, vaak zo belangrijk voor ons geweest zijn. Dat ene zinnetje in hun lied, dat tot onze ziel doordrong waardoor het voelde alsof ze je kenden.

Je hoorde er niet bij als je niet rouwde om de dood van een ‘ster’, of wanneer je jezelf niet veilig had gemeld op Facebook tijdens de aanslagen in Brussel of Berlijn, terwijl je in Amsterdam woont. Alles dood moet gedeeld worden. Alle leed is persoonlijk, totdat het gedeelde leed wordt.

Terugkijkend zal het volgens de statistieken niet meer dan een gemiddeld jaar zijn geweest, niet meer dan een normaal geworden hoeveelheid aan mensen overleed. Gewone mensen gaan nu eenmaal dood, het is wat we doen. Een ster is ook maar een mens.

Als je om twaalf uur nog maar eens 250 euro de lucht in ziet schieten, kijk dan eens voorbij het vuurwerk en zoek naar een vallende ster: een lichtpuntje in de nacht en denk eraan hoe wat echt belangrijk is.

Vier het einde van het jaar, gedenk hen die ons ontvallen zijn en wees blij dat ze deel hebben kunnen zijn van je leven. Denk aan de geschiedenis die je hebt gedeeld met ze; ouders, kinderen, familieleden, bekenden. Je kunt ook niet anders, de herinnering is altijd aanwezig. Iemand is pas vergeten als je niet meer aan hen denkt.

Gedenk niet alleen de mensen die op sociale media aandacht kregen, maar de vele honderdduizenden doden die zinloos zijn door vermoord door geweld, natuurrampen en oorlog: de vergeten doden, een artikel in de krant of een item in het nieuws. Zij die geen aandacht van ons kregen omdat wij te druk waren met onze eigen tijdlijn te vullen. De doden die net ver genoeg van ons vielen, zodat wij konden zeggen: ‘het komt wel steeds dichterbij.’ De duizenden kinderen die ons jaarlijks ontvallen; onderhandelingstegoed aan een vergaderingstafel van hen die zich beschaafd noemen. Bijkomende schade.

We rouwen om het verliezen van een stuk van onze eigen jeugd, uit angst ouder te worden. Ons goed recht, het is belangrijk voor ons, het heeft ons gemaakt wie we zijn. Herkenningspunten uit een ver verleden, die ons erop wijzen dat we niet het eeuwige leven hebben.

Bedenk dan ook dat onze kinderen over 30 jaar op hun jeugd terugkijken wanneer Geert Wilders of Donald Trump net zijn overleden of Justin Bieber na een kort ziekbed onverwachts op 52-jarige leeftijd overlijdt. Wanneer de kinderen van Aleppo niet meer dan een voetnoot in hun geschiedenis zijn, de geschiedenis waarin wij nog een toekomst kunnen spelen. De geschiedenis die onze generatie nog kan veranderen.

Bedenk niet alleen wat er dit jaar verloren is gegaan, denk eraan wat je volgend jaar kan bereiken. Jouw toekomst is de geschiedenis voor je kinderen.

Laat 2017 niet betekenisloos voorbij gaan.

Loading

Stilstaan is zo 2015

Ik kan niet tegen verandering. Uitroepteken.

Ik ben dol op vaste patronen, waarbinnen ik kan werken en leven. Noem het dwangmatig gedrag, maar ik voel me het prettigst als alles hetzelfde blijft en er helemaal niets verandert, voor altijd en altijd. Ik werk bijvoorbeeld al meer 22 jaar bij dezelfde werkgever, sterker nog dit is nog steeds mijn eerste echte baan, afgezien van wat weekendbanen en vakantiewerk. Al meer dan 22 jaar dezelfde baan, dezelfde werkzaamheden, hetzelfde gebouw, dezelfde flauwe grapjes. Aangezien ons bedrijf geen detacheringsbureau is, is de grootste verandering wanneer ik van werkplek verander binnen kantoor, maar aangezien wij geen flexplekken hebben is zelfs de plek in kantoor een zekerheid. Mijn bureau, mijn plekje.

Je kunt het ook gemakzucht noemen; lekker blijven zitten waar je op je gemak bent, of ieder geval in een omgeving blijven die je goed kent, hoe toxisch deze ook kan zijn. Schijnzekerheid is ook zekerheid.

Net als stoppen met roken, is veranderen van baan een flinke uitdaging: stel dat ik verander van baan, moet ik weer opnieuw beginnen, nieuwe omgeving, nieuwe collega’s, nieuwe fietsroute, jezelf weer bewijzen. Wat als blijkt dat ik eigenlijk heel slecht ben in wat ik doe, maar dat nooit aan het licht kwam. Wat nu als ik faal. Nee hoor, laat mij maar lekker zitten.

Uiteindelijk is stoppen met roken natuurlijk het beste voor je gezondheid, veranderen van omgeving misschien ook wel.

Het enige dat er wel veranderd is, is de route naar kantoor. Ik ben in 22 jaar al 6 keer veranderd van woonadres. En als je niet van verandering houdt, is dat dus best overweldigend. Verhuis dan niet, zou je zeggen. Blijf zitten waar je zit, zeker als je niet van verandering houdt. Dezelfde buren, dezelfde weg naar werk, lekker veilig. Maar schijnbaar is verhuizen een hobby geworden, een nogal dure hobby. En nu is verhuizing nummer 7 aanstaande. Blijkbaar is verandering dus niet zo moeilijk als ik mezelf wil doen laten geloven.

Op het ogenblik gebeurt er nogal veel in mijn leven. Veranderingen die de dagelijkse zekerheden volledig overboord gooien: voor het eerst een koophuis, verhuizen en onverwachts buiten mijn vertrouwde werkomgeving gezet worden bij een opdrachtgever. Ondanks dat wij dus geen detacheringsbureau zijn, is dit al de tweede keer in 10 jaar tijd dat ik voor een tijdje mijn talent *kuchkuch* kan tonen aan nieuwe gezichten, mensen die nog onder de indruk raken van wat ik doe.

Een vreemde omgeving, vreemde gezichten en andere gewoontes. Bij de vraag of ik een tijdje extern wilde werken, was mijn eerste reactie ‘Neeeeee, ik moet al wennen aan het idee van een nieuw huis, niet ook nog een andere werkplek, doe het niet’. Mijn mond vertaalde dit zonder aarzelen in een ‘Ja’. Vreemd hoe je gedachte soms andere woorden vormt dan je uitspreekt.

Mijn instinctieve reactie is die van vluchten, verandering is slecht, eng. Ik blijf liever in mijn comfortzone, laat me met rust. Maar aangezien ik geen eigen wil heb, zit ik nu dus in een vreemd kantoor. En wat blijkt, ik vind het nog leuk ook. De buitenwereld is zo eng nog niet. Ik ben gelijk opgenomen in de groep, wordt als gelijke behandeld en mijn inzet wordt gewaardeerd en wordt zelfs uitgesproken. Niet dat ik dagelijks een schouderklopje wil, maar een blijk van waardering is wel zo fijn. Na 22 jaar op dezelfde plek is daar soms wel gebrek aan, je hoort bij het meubilair. Je bent een zekerheid geworden, en zekerheid is de fundatie voor iemand onderwaarderen en voor lief nemen.

Stil blijven zitten in je vertrouwde omgeving lijkt op zich een wijs besluit. Doen wat je altijd al doet levert misschien de meeste rust in je hoofd op, maar wanneer je stopt met je jezelf uit te dagen, buiten je comfortzone te komen, ben je dan wel gelukkig, zeker als de waardering achterblijft met de inspanning die je levert. Blijf je werk doen dat elke dag hetzelfde doen, schrijf je verhalen die je moeiteloos uit je mouwen schudt of schrijf je een keer een verhaal over iets dat je totaal niet ligt en blijk je dat zelfs leuk te vinden.

Jezelf uitdagen is dan best spannend en eng, het levert je wel zoveel nieuwe inzichten op. Zelfs als je een keer onderuit gaat. Dan heb je dat ook weer geleerd van jezelf. Stilstaan is zo 2015.

Uit je comfortzone komen, helemaal zo gek nog niet. Dat zou ik vaker moeten doen.

Loading

Millenials

Een term waar ik de laatste tijd niet aan kan ontkomen en een beetje een broertje dood aan heb, is millennial. Met grote regelmaat hoor ik deze term voorbij komen op radio en tv, voornamelijk als het over politiek gaat. Nu wil ik geen leven beginnen als politiek columnist, ik heb er gewoon te weinig verstand van en een gebrek aan standvastige sterke mening, dus houd ik de column ook maar een beetje luchtig. Het is immers al zwaar genoeg om volwassen te zijn. Waar is die tijd toch gebleven dat je zorgeloos steden bouwde met Lego, die je daarna zelf kon afbreken, of dat je soldaatje speelde met je vriendjes die je dood pieuw-pieuwden, om na 5 seconden weer op te staan en opnieuw gepieuw-pieuwd te worden.

Lees verder Millenials

Loading

Bewustwording

Wie denkt de mens dat hij is?

De mensheid heeft zich sinds lange tijd knus bovenaan de voedselketen gevestigd en vindt zichzelf de beste ontdekking sinds de dinosauriërs. Sinds het uitvinden van vuur en gesneden brood (overigens is pure chocoladehagelslag de beste uitvinding ooit, serieus wie heeft dat uitgevonden en kan ik met haar/hem trouwen?), hebben wij besloten dat alles dat op de Aarde voortbeweegt ten doel staat van de mens. Afgezien dat het volgens de overlevering de nadrukkelijke wens was van een hogere macht om te regeren over alles dat kruipt over de aarde, is deze boodschap nog niet bij elk levend wezen doorgedrongen. Een surfer die nietsvermoedend zich veilig waant als hij de woelige baren denkt te regeren, komt bedrogen uit wanneer een haai de trek stilt met dit lekker mensplankje. Met zout smaakt rauw vlees zelfs lekker, en water genoeg om die lastige botjes door te spoelen.
Lees verder Bewustwording

Loading