Het voordeel van een persoonlijk gesprek voeren met iemand, is dat je snel duidelijk kunt maken hoe je iets bedoelt. Door middel van klemtoon, handgebaren of gezichtsuitdrukkingen is snel te zien of je iets spottend, kwetsend, cynisch of gemeend zegt – sarcasme wil sommige mensen dan wel eens ontgaan, wat het alleen maar leuker maakt. Veelal verraadt je gezicht al wat je wilt zeggen, en voor de moeders onder ons – vaders zijn daar nu eenmaal niet zo goed in – is ook heel snel te zien of je kind liegt als het vertelt dat niet hij, maar zijn beste vriend de bal door het raam van de buren trapte. Waar heb je anders vrienden voor?
De wereld staat in brand, het lijkt wel een titel voor een boek. Duizenden doden per dag, 65 miljoen mensen op de vlucht, kinderen die omkomen van de honger, sterven aan een gewoon griepje door gebrek aan vaccins, voedsel of onderdak, honderden mensen komen wekelijks om bij bomaanslagen of in het kruisvuur tussen politie en drugsbaronnen, of gewoon omdat ze met de ‘verkeerde’ huidskleur geboren zijn.
Als je dit zo leest, zul je, als je een beetje menselijkheid hebt, een paar keer goed hebben moeten slikken. Zo niet, lees het dan nog een keer en bedenk dat het hier gaat over vaders, moeders, zoons, dochters, opa’s, oma’s. Het menselijk drama achter wat eigenlijk allang geen nieuws meer is. Nieuws is iets dat je nog niet eerder wist; nieuwe ontwikkelingen in een bestaande zaak of iets dat je nog nooit eerder had gehoord. Anders had het Nieuws wel ‘Dingen die u allang wist of liever niet had willen weten’ met Noraly Beyer, geheten.
´De dag dat mijn wereld veranderde´, ´Een dag om nooit te vergeten´, ‘Ik ben nooit meer hetzelfde geweest’, ‘We herkennen Alex niet meer’. Zomaar wat clichés die ik zomaar verzin en die van toepassing zouden kunnen zijn op het afgelopen jaar.
Wat is er zo bijzonder aan 9 juli 2015, wat is er gebeurd dat zo ingrijpend is geweest?
Dit was de dag dat ik kennismaakte met columns schrijven. Mijn, licht gedramatiseerde, angst voor een ontsnapte spin – een zeer giftige spin van wel 3 meter hoog, die overigens tot op de dag van vandaag niet gevonden is – zorgde voor een hilarisch stukje. Mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen omdat het nog steeds een van mijn favoriete columns is. Weet je niet waar ik het over heb, kijk dan via deze link naar m’n allereerste column: gevaarlijke spin loopt los in Rijnsburg
‘Toen Alexander nog een Alexje was, vonden zijn ouders het noodzakelijk om hem de waarde van de gulden te leren,’ – inderdaad, gulden. ‘Midden jaren ’80 van de 20e eeuw moest Alexje een zomerbaantje gaan zoeken. Vandaag de dag komt het de jeugd aanwaaien, vroeger moest hier nog hard voor gearbeid worden.’
Dat had ik weer, ouders die verantwoordingsgevoel hadden en graag wilde dat ik goed terecht zou komen.
Het is een zoemend geluid dat Mijn auto maakt een nieuw geluid, en ik kan er niet tegen om niet te weten wat het is.
Tijdens het autorijden verlies ik al mijn concentratie op de weg, zet mijn radio uit en luister aandachtig. Wachtend voor een verkeerslicht tot het licht op groen springt, verdwijnt het geluid. ‘Word ik nou gekker? Het zal wel aan mij liggen.’ Ik zet de radio weer op standje ‘Goedemiddag meneer de politieagent, ik hoorde u echt niet aankomen’ en geef gas als het licht groen wordt.
Een paar honderd meter verder hoor ik door de muziek weer het irritante gezoem. Weer gaat de radio zacht en ik kijk in de achteruitkijkspiegel, met de verwachting dat er iemand op de achterbank mij in de maling zit te nemen. Aangezien ik de enige inzittende ben, zou dat nog vreemder zijn, maar dan weet ik wel waar het geluid vandaan komt.
Ik denk dat dit mijn meest favoriete zin is uit een liedje, op korte afstand gevolgd door de tekst: “Zij rijdt met de brommer en ik rij met de fiets. Wat een zorg en kommer, zij heeft alles en ik niets.” Allebei gezongen door Clouseau, met hartenbreker Koen Wauters, zucht. Uit de periode dat ik nog een ontzettende romanticus was, ver terug in de vorige eeuw.
Daar wilde ik het dus niet over hebben. Waarover dan wel?
Afgelopen weekend waren wij in voormalig kamp Westerbork in Hooghalen. Het klinkt misschien wat vreemd, maar dit bezoekje stond al lange tijd op ons lijstje van dingen die we gezien moeten hebben. Door de afstand is het er nooit van gekomen. Dit weekend lag het echter binnen fietsafstand; vanwege een familie-uitje waren we maar 17 kilometer verwijderd van het kamp. Dus als educatieve verantwoordelijke ouders namen we onze kinderen en ouderen mee voor een leuk uitstapje. De term ‘leuk’ is uiteraard misplaatst maar je snapt wat we bedoelen. Lees verder De haat is nooit verdwenen→
Afgelopen woensdag dacht ik op de filmset van een slechte western beland te zijn (zijn er goede dan?). Van een afstandje hoorde ik het ongeduldig getrappel van gesmeed ijzer op straatklinkers, gepaard (zucht) met wild gehinnik. Oh frack, vergeten: paardenmarkt (argh).
Tussen de tegels van het trottoir, voor de deur van ons kantoor(hij is fijn) waren tientallen houten palen de grond in geslagen. De straat was gevuld met paardentrailers. Diverse ezels op houten klompen knoopten tegenstribbelende pony’s, koppige veulens, bijtende merries en andere brieschende paarden aan het ruwe touw dat tussen de houten paaltjes was gespannen. En dan moest het handje klappende publiek nog komen.
Voor ik mijn eerste pot koffie kon inschenken, was mijn neus al gevuld met de plattelandslucht, dat gepaard gaat met nerveus wild (die lucht!).
De paardenmarkt. Oh mijn hemel. Compleet vergeten.
De verhuiswagens staan al bijna voor de deur. Nog maar zes maanden te gaan. De verhuisstress begint nu toch behoorlijk te stijgen. De eerste verhuisdozen staan al uitgevouwen, klaar om gevuld te worden. Spullen die sinds de vorige verhuizing op zolder zijn gestald, staan klaar om gedoneerd te worden aan de plaatselijke afvalverwerking. Zelfs de kringloopwinkel wilde zich niet branden aan ons verzameling van nutteloze objecten.
Gisteren mocht ik weer eens een strippenkaart van het ziekenhuis volmaken. Sinds 2002 heb ik er al diverse doorheen gejaagd; het gevolg van het ontbreken van een diagnose. Niet elke medische expert erkent fibromyalgie en laat ik nu onder toezicht staan van artsen die deze aandoening niet erkennen. Daardoor blijft het een zoektocht wat de oorzaak van mijn klachten dan wel zouden kunnen zijn. Jaarlijks gaat mijn eigen risico er met gemak doorheen.
Als dank krijg ik elk jaar een bosje bloemen van mijn zorgverzekeraar omdat ze zo blij zijn dat ik het budget van de Leidse basketbaltoppers eigenhandig opschroef. Ik zou willen zeggen graag gedaan, maar ik zou het liever anders zien natuurlijk.
Ditmaal had ik een afsluitend gesprek bij de sportarts. Sinds 1,5 jaar heb ik last van mijn knie. Niet heel erg of levensbedreigend maar het hindert me als ik fiets, hardloop, traploop, wandel of gewoon ademhaal – voeg hier een dramatisch handgebaar en vioolmuziek toe.
Doordat mijn knie in aanraking kwam met een metalen leuning tijdens het instappen in de bus, onderweg naar de keuring van de Nationale Reservisten – lekkere timing natuurlijk, heb ik sindsdien de boel dusdanig verkeerd belast dat pijnloos voortbewegen of stilzitten niet mogelijk is. Na maar weer eens een scan van de knie bleek dat alles gewoon op de juiste plek zat – ik had ook niet verwacht dat mijn knie op mijn enkel zou liggen – en ik ben voorzichtig weer wat oefeningen aan het doen onder toezicht van een fysiotherapeut. Een speciaal schema werd uit de kast getrokken – blijkbaar bestaat er een ‘wat te doen als de knie in aanraking komt met een metalen buis’-schema, ideaal voor mensen zoals ik. Mijn spieren waren ondertussen vergeten wat sporten ook alweer is, net als dat mijn buik de vorm van een klassieke wielertoerist begint te krijgen. Vooral het hardlopen mis ik heel erg; hoe leuk het ook is om als Annie te fungeren, ik zou toch liever zelf meedoen. Of zou ik de keuze willen hebben om nee te zeggen omdat ik geen zin heb.
Met de voorkennis dat de afspraak bij de sportarts de laatste was, besloot ik de fiets naar het ziekenhuis te nemen om de knie ook een beetje te testen. Door het gebrek aan wind en een heerlijk zonnetje was het fietstochtje van 20 minuten een waar rustmoment. De knie bleef op zijn plek zitten en zonder zichtbare vermoeidheid kwamen mijn buik en ik, licht bezweet, op tijd aan in het ziekenhuis. Bij mij heet 10 minuten ’te vroeg’ komen op tijd komen, 5 minuten ’te vroeg’ is bijna te laat en op tijd komen is eigenlijk te laat. Ik ben zo’n stresskip die al 30 minuten voor vertrek zou willen vertrekken, tot frustratie van anderen die graag op tijd vertrekken. Huh?
Net op tijd sloot ik mij 10 minuten voor de afspraak aan in de rij voor de afsprakenbalie om te melden dat men zich geen zorgen meer hoefden te maken, ik was gearriveerd. Vier wachtenden voor mij stonden ongeduldig te trappelen voor de onderbezette balie; een van de twee stoelen achter de balie was leeg en de aanwezige baliemedewerkster was bezig met een telefonisch overleg. Geduldig nam ik plaats in de rij, met mijn engelengeduld heb ik nooit echt problemen om te moeten wachten. De mensen voor mij hadden daar wat meer moeite mee en stonden al druk met elkaar te discussiëren of dit nu niet sneller kan. Een aantal stoeltjes in de wachtkamer was bezet met patiënten die zich blijkbaar al hadden aangemeld. Bij het langslopen van ziekenhuispersoneel werd deze nagekeken of dit niet de vermiste baliemedewerkster was, die terug was gekomen om ze uit hun lijden te verlossen. Ergerlijke blikken priemden in de rug van het personeel als deze nietsvermoedend doorliep.
Achter mij ging de rij ondertussen verder de gang in. Sommigen hadden blijkbaar geen zin om aan te sluiten in de stilstaande polonaise en liepen demonstratief voorbij de rij om vervolgens gemaakt verrast hardop te zeggen dat ze niet doorhadden dat wij in de rij stonden. ‘Nee, we staan hier te kamperen. Doos.’ Soms is het verstandig dat ik niet alles hardop zeg.
Gelukkig werd mijn geduld niet lang getest en stond ik 1 minuut te laat voor de balie om te zeggen dat ik een minuut geleden een afspraak met de dokter had. Weinig onder de indruk van al het gestress, iemand moet toch kalm blijven, kon ik plaatsnemen in de wachtkamer verderop in de gang.
Drie minuten later stond ik weer buiten, nadat ik de sportarts ervan verzekerd had dat ik gematigd enthousiast was over de vooruitgang en nadat we afspraken elkaar nooit meer te zullen zien, tenzij de klachten toch ernstiger waren dan gedacht en amputatie boven de knie misschien toch de beste oplossing zou zijn. Per slot van rekening was ik nog maar 6 weken bezig met de hersteltraining en was hij ‘geen Harry Potter met zijn toverstafje’ waardoor ik dezelfde dag nog hersteld zou zijn. Ik moest er maar rekening mee houden dat het over een paar maanden zeker en vast beter zal gaan.
Gelukkig heb ik geduld, maar ik sta al te trappelen om weer te kunnen hardlopen.
Het voordeel van een persoonlijk gesprek voeren met iemand, is dat je snel duidelijk kunt maken hoe je iets bedoelt. Door middel van klemtoon, handgebaren of gezichtsuitdrukkingen is snel te zien of je iets spottend, kwetsend, cynisch of gemeend zegt – sarcasme wil sommige mensen dan wel eens ontgaan, wat het alleen maar leuker maakt. Veelal verraadt je gezicht al wat je wilt zeggen, en voor de moeders onder ons – vaders zijn daar nu eenmaal niet zo goed in – is ook heel snel te zien of je kind liegt als het vertelt dat niet hij, maar zijn beste vriend de bal door het raam van de buren trapte. Waar heb je anders vrienden voor?
